ONDERWIJS

Welcome     Wilkommen     Bienvenu       Bem-vindo       Benvenuto                          

      Bienvenido     Velkommen         Välkommen         Σας καλωσορίζω 

   

Приветствую вас     Size Hoş Geldiniz           קבל אותך   /       أهلا بكم

                                                                   

আপনাকে স্বাগত জানাই।      Добре дошли    Toivottaa teidät tervetulleeksi


      आप का स्वागत करते हैं।        Üdvözöljük Önöket           を歓迎します

     

Bun venit      Pozdravljaju vas     당신을 환영할 것이다.


Love yourself - 

Embrace the world

A site for the sake

of our planet


Indigo barn

Indigo børn

Indigo deca 

Çivit çocuk

Indigo  діти

Indigo الأطفال

Indigová  děti 

Indigo Lapset

Индиго деца 

Dzieci   indygo

Enfants  Indigo

Indigo Children

Crianças Indigo

I bambini Indaco

Τα παιδιά Indigo

Los  niños índigo

Az indigó gyerekek 

Nieuwe  tijdskinderen 

インディゴの子供たち

Цифровая печатная машина HP Indigo детей

Az indigó gyerekek

Τα παιδιά Indigo

Индиго деца    

Indigová děti 

Indigo barn

Indigo børn

Индиго деца 

Indigo lapset




Berlijn - Berlin

10-10-2020

Het Nieuwe Normaal -

The New Normal

https://www.bitchute.com/video/O4aSN0ypk1pS/




  Hilde Crevits                                         Hilde van Bulck

Onderwijze  Minister                             Eigenwijze Kikker


4.

De scholen kunnen er niet meer omheen ! ( Mireille van Rijn )


Steeds meer nieuwetijds-kinderen laten zich zien en pikken het niet meer. De nieuwe kinderen spiegelen de omgeving door ‘ander gedrag’, anders denken en vooral anders handelen. Als nieuwetijdskind, spiritueel medium en moeder van een nieuwetijdskind mocht ik een deur openen. In oudergesprekken kwam naar boven dat het ook de school is opgevallen dat mijn kind toch iets anders is dan gemiddeld. Als ‘nieuwetijdsmama’ kon ik uitleggen wat er werkelijk met mijn kind en anderen kinderen aan de hand is. Ze zijn allemaal zo verschillend en toch hebben ze zoveel overeenkomsten dat je soms de verbanden over het hoofd ziet. Wij moeten ontwaken.

Steeds meer nieuwetijds-kinderen laten zich zien

Naar aanleiding van gesprekken met leerkrachten en met andere ouders en in samenspraak met school is het idee gekomen om informatie te verschaffen door middel van een informatieavond/workshop. Dit werd georganiseerd op de scholen in mijn woonplaats. De avonden waren succesvol. Ouders zitten vaak met hun handen in het haar. Het zijn nog geen bespreekbare onderwerpen op een consultatiebureau of bij de huisarts. Waar kunnen zij terecht? Her en der neem ik in dit artikel als voorbeeld ‘mijn innerlijk kind’ om u een dieper  beeld en belev¬ing te kunnen bieden van wie deze kinderen kunnen zijn. Mijn hart opent zich en voelt gloeiend aan om u een tipje van deze beleving te mogen bieden, zodat ook uw hart hiervan zal mogen openen.   


Veel voorkomende herkenningspunten

Als ik met leerkrachten spreek over de bijzonder pure en vaak al wijze kinderen, komt er duidelijk naar voren dat sommige kinderen letterlijk zo bij je naar binnen kijken. Ouders komen ook met thema’s als: mijn kind ziet overledenen en praat er mee. Kinderen kunnen hun ouders met een mond vol tanden laten staan door ‘eigen-wijze’ opmerkingen. Ze stellen vragen en daar volgen weer diepere vragen op. Vooral het waarom van het waarom willen weten. Zij zijn zeer gevoelig en kunnen emotioneel reageren. Discalculie, dyslexie, zijn ook voorkomende kenmerken bij nieuwetijdskinderen. Dit is geen beperking maar een gave. Het intellect van een dislect functioneert net even anders. Het neemt de dingen anders waar, maar is daarom niet minder waardevol. Het zijn beelddenkers. ADHD wordt snel verward met een kind dat alleen maar hoogsensitief is maar niet erkend. De diagnose is vaak te snel gesteld. Let dus goed op of het kind echt ADHD heeft of dat het wellicht veel trekjes van een hoogsensitief kind heeft. Daarnaast zijn er veel simpele trucjes om ADHD kinderen rustiger en geconcentreerder te kunnen laten werken. Wat ik opmerkte uit een gesprek en ook werkelijk voel bij verschillende leerkrachten en als heel belangrijk aan wil stippen, is dat een leerkracht naast hetgeen er als leerkracht is geleerd en wordt geacht, er naar het gevoel geluisterd mag worden.


De nieuwe kinderen zeggen rake dingen op een zeer confronterende manier. Ze doorzien veel. Vaak hebben zij een bredere interesse dan gemiddeld en gaan zij in hun beleving diep op dingen in. Ze gaan  meer in de stof op. Ze hebben ook sterk de behoefte aan diepere en bredere uitleg over de stof. Ook kunnen ze juist erg in zichzelf zijn, of enorm aanhankelijk zijn. Tenminste, als ze zich eenmaal veilig voelen. Het mooie is dat de nieuwe kinderen vaak zelf met slimme en eigenlijk simpele, logische oplossingen komen. ‘Nee’ is een woord dat ze niet graag horen. Deze kinderen denken in mogelijkheden, niet in beperkingen. Ze zijn erg gevoelig voor emoties die anderen om zich heen hebben en reageren hierop alsof het eigen emoties zijn. Zij weten nog niet dat dit de emoties van anderen zijn. Zij voelen feilloos sferen aan. U kent het wel: u loopt een kamer binnen met een bepaalde stemming. U voelt zich erg prettig en u loopt de ruimte binnen, proeft de sfeer en wordt daarin meegenomen. U kunt daardoor heel onrustig worden, of juist heel blij. U kunt feilloos aanvoelen of er bijvoorbeeld net ruzie is geweest in de ruimte, want het is maar net welke stemming er hangt. Hierdoor kunt u het ene moment nog heel vrolijk zijn en ineens omslaan naar neerslachtigheid of juist heel vrolijk in de stemming (energie) meegaan. Kinderen die hoogsensitief zijn, hebben dit vele malen sterker. Sterker dan onze sensitieve beleving. Hun frequentie is verfijnder afgesteld. Hun sensoren zijn zo sterk ontwikkelt, daar hebben wij volwassen geen echt idee van. Als medium en hoogsensitief persoon heb ik dat zelfs niet. Wel heb ik een diep vermoeden en zielsherinnering vanuit mijn ‘zielsbibliotheek’.


Huilbaby’s zijn vaak een teken van een supersensitief kind. Zij reageren op bijna iedere verandering en stemming van ouders en omgeving. Deze baby’s willen vastgehouden worden, tegen je aan zitten. Inbakeren lijkt dan een oplossing, of het kind in een draagdoek tegen je lichaam dragen. Ook kun je een hangmat in de box maken en het kind ingebakerd erin leggen. Ze willen je geur bij zich hebben. Dus een (schoon) gedragen t- shirt doet ook wonderen. De ontwikkeling van baby naar peuter naar kleuter, enzovoort, verloopt in een versneld proces. Ze kunnen in zeer korte tijd, kruipen, lopen en praten en hebben bijvoorbeeld heel vroeg al een grote en brede woordenschat. Maar ook van hun zinsbouw kunnen we versteld staan. Of van andere bijzonder opvallende talenten. Mijn generatie en de generaties voor mij zijn de voorlopers en pioniers van de nieuwe kinderen. Het kan ook niet anders. Hoe zouden openingen gecreëerd kunnen worden voor de nieuwe kinderen, hoe kunnen zij begrepen en erkend worden, als er geen voorlopers met die ervaringen zijn geweest?   


Voorbeeld van mijn eigen innerlijk kind

Om u levende voorbeelden te geven van wat er in een nieuw kind om kan gaan, geef ik u een voorbeeld uit mijn eigen ervaring. Ik was een dromer met duim in de mond. Ik vond school tot wat nu groep 3 heet, wel aardig. Daar was het onderwijs voor een deel spelend, er was een lichte vrijheid. Maar alras moest ik een structuur in. Ik voelde mij van mijn vrijheid beroofd. Ik wilde spelen, buiten zijn, het echte avontuur beleven. Ik vond het zonde van mijn tijd en vroeg mij af waarom school bestond, wat de functie van school moest zijn. In groep 4 werden wij in groepjes geclassificeerd. In groep 1 waren de leerlingen die, zoals het genoemd werd, ‘zwakker’ waren. Groep 2 was ‘gemiddeld’ en in groep 3 zaten de ‘toppertjes’. Ik hoorde net niet bij groepje 3. Balen als kind, want we willen allemaal graag presteren en iemand zijn. Tenminste, ‘hsp-ertjes’ (hoog sensitieve persoontjes) hebben sterkere behoefte aan erkenning. Ze hebben duidelijk een eigen wil en weten hun eigen weg. Dat weten we nu. Wat deed de leerkracht van mijn groep? Zij gaf de meeste aandacht aan groep 3, althans zo was mijn beleving. Wat deed ik als hoog sensitief kind, dat zag hoe iets in elkaar stak en die waarheden en niet waarheden zag? Ik dacht bij mezelf: als dat spelletje zo werkt, doe ik er niet meer aan mee! Bekijk het maar!


Dislecten zijn beelddenkers

Als kind besefte ik niet wat de consequenties hiervan zouden kunnen zijn. Jammer, dat ik op die leeftijd nog niet kon verwoorden hoe ik dit beleefde. Maar zo werkt het brein van een jonge hsp-er. Vooral jammer was dat de leerkracht, de school en ouders dit niet wisten of in de gaten hadden dat mijn gedrag een stil protest was. Zo borduurde ik in mijn eigen wereld door op de vraag van mijn leventje: wat doe ik hier? De les was veel te uitgebreid, er was herhaling na herhaling. Het was saai en ik hield de concentratie niet vast en droomde steeds verder weg.

 

Roep om herkenning

De nieuwe kinderen vertellen vanuit hun gedrag, in reacties naar jóu, waar jij in zit of mee zit en hoe jij in je vel zit, de kunst is dan om dit te kun¬nen en durven spiegelen. Zij spreken als oude wijze mensen. Zij vervelen zich snel in de lessen. De lessen gaan voor hen te langzaam, ze zijn snel toe aan nieuwe stof en vooral uitdagingen. Veel van deze kinderen zijn hoogintelligent, dit is niet  wat wij hoogbegaafd noemen. Wat ook weer niet wil zeggen dat als een kind hoogbegaafd is, het geen nieuwetijdskind is. Met hoogintelligent wordt bedoeld dat de intelligentie een vorm heeft die je niet standaard voor ogen hebt. Haal het talent op speelse wijze naar boven, bekijk welke talenten het kind heeft en waar het kind plezier in heeft. Laten we het zo stellen: erken hun intelligentie en hun haarscherpe intuïtie. Bekijk eens hoe slim iets eigenlijk bedacht is? Heb je daar zelf al eens aan gedacht? Of zit je nog vast in je oude patroon. Wat een genot eigenlijk en een geschenk dat wij van hen zoveel mogen leren en ontvangen. De nieuwe kinderen laten eigenlijk alleen maar zien wie wij (ook) zijn. Het enige wat zij terug vragen is dat ze serieus worden genomen, erkend worden en stimulans en begeleiding krijgen in wat wij door leeftijd al weten. We zijn met elkaar een nieuw systeem aan het ontwerpen terwijl we het misschien nog niet helemaal doorhebben. Zij weten vaak zelf ook al heel goed wat ze willen. Hebben behoefte aan veel informatie, stellen diepgaande vragen en daar stellen ze ook weer vragen over, hebben een brede nieuwsgierigheid.


Meervoudige intelligenties

De nieuwe kinderen laten zich niet in de maling nemen. Die zien, voelen, beleven en ervaren alles in waarheid. De waarheid weten zij vanuit hun ziel. De ziel is onze bibliotheek. De bibliotheek van hoogsensitieve kinderen is meestal behoorlijk gevuld. Daaruit is ook deels de meervoudige intelligentie ontstaan.


Volgens de Amerikaanse hoogleraar Howard Gardner zijn er negen verschillende intelligenties :

1. Verbaal-Linguïstische intelligentie: de persoon is ‘woordknap’.

2.Logisch-Mathematische intelligentie: ‘rekenknap’

3. Visueel-Ruimtelijke intelligentie: ‘beeldknap’

4. Muzikaal-Ritmische intelligentie: ‘muziekknap’

5.Lichamelijk-Kinesthetischeintelligentie:

‘beweegknap’

6. Naturalistische intelligentie: ‘natuurknap’

7. Interpersoonlijke intelligentie: ‘mensenknap’

8. Intrapersoonlijke intelligentie: ‘zelfknap’

9. Existentiële intelligentie: ‘knap’ op het gebied van de kosmos, het bestaan en de zin van het leven.


Dit gehele pakket aan intelligenties wordt ‘meervoudige intelligentie’ genoemd. Wanneer we het over intelligentie hebben, denken de meeste vol¬wassenen in eerste instantie aan de eerste en/of de tweede intelligentie uit het rijtje hierboven. Maar de andere intelligenties die Howard Gardner benoemd heeft zijn óók intelligenties. Heel vaak ligt de intelligentie van de nieuwe kinderen juist op die gebieden. En zeker de negende vorm is bij hen vaak aanwezig. Gelukkig kent men in het onderwijs inmiddels deze term en hebben steeds meer leerkrachten in de gaten dat kinderen op verschillende vlakken intelligent kunnen zijn. Het onderwijs heeft inmiddels door dat kinderen steeds sneller alles begrijpen, dingen razendsnel oppakken. Er is door de vernieuwde systemen meer ruimte voor het individu gekomen. Daar mogen de scholen die dit door hebben echt mee op hun borst slaan.


Existentiële intelligentie

Deze intelligentie is er nog niet zolang geleden aan het rijtje toegevoegd. Existentiële intelligentie heeft te maken met de kosmos, maar ook met de zin van het leven. Filosofen en spirituele leiders zouden deze intelligentie bezitten en mensen met belangstelling voor religie. En hier hebben we een heel belangrijk punt mee. Als kind werd ik diep geraakt door de verhalen van de pastoor die op school kwam vertellen. Nu kon hij uitstekend vertellen en ons helemaal meenemen in zijn verhalen. Toch was ik uitzonderlijk geïnteresseerd in de Bijbelse verhalen over vroeger en Jezus. Over de boodschappen die hierin werd uitgelegd dacht ik dieper na dan ieder ander normaal kind. Ik kon er in op gaan en beleefde het op mijn manier helemaal mee. Ik kon er weken mee bezig zijn, iets dat als 8 of 10- jarig meisje niet echt standaard of normaal wordt gevonden lijkt me, zeker niet in de begin jaren ’80. Ik was ontsteld van de verhalen. Dat iemand gestorven was aan het kruis! Ik begreep de logica niet en vond het zo ontzetten dom, dat de wereld nog steeds zo dom was als in de tijd van Jezus Christus. Er is iemand voor onze zonden gestorven? We weten de boodschappen achter de verhalen, hoe kon dit? In de wereld was nog steeds geen vrede? Trouwens wie doet dat, waarom sloeg hij niet terug? Waarom vocht hij niet? Nu besef ik dat er niets sterkers en krachtiger is dan wat hij deed. Er is geen spreker die een zwijger overtreft, alvorens hij overal gesproken heeft, overal zijn woorden heeft gezaaid, zijn boodschappen heeft gezonden. Er zat niets anders op dan zich over te geven aan zijn missie, te sterven aan een kruis, niet te vechten maar geestelijk krachtig vol in vertrouwen te zijn. Dan heb je wel lef! De nieuwe kinderen van nu zijn niet veel anders dan ik was. Ze hebben onze steun en rechtvaardigheid nodig.


Ze hebben een boodschap

De groepering nieuwetijdskinderen met nummer 9 in het rijtje is een heel belangrijke erkenning voor ons allemaal. Deze kinderen hoeven niet per se een spiritueel leider, boodschapper of wat ook te worden. Laat ze vooral puur zichzelf zijn, zichzelf ontwikkelen. Help ze zichzelf te zijn in vol vertrouwen in de mensheid die zij in hun dichte omgeving hebben. Biedt hen de geborgenheid, de gelegenheid zichzelf te kunnen ontplooien, te ont-dekken en zich te mogen ontwikkelen met al hun talenten in de meest mooie combinaties met al die bijzondere intelligenties. Veiligheid en geborgenheid, emotionele veiligheid is hun basis. Leer ze dat ze zich wapenen vanuit respect, vanuit een respect voor zichzelf opkomen, vanuit respect in groepen zijn, in samenlevingen zijn. Probeer individueel te ontdekken wat hun talenten zijn, wie ze zijn, en wat ze nodig hebben. En vooral hoe we ze dat kunnen bieden. Als onderwijs, als ouders, als vrienden als voorlopers en volwassenen. Wat heel belangrijk is. Zij hebben een boodschap. Als je als kind op de aarde gelanceerd wordt en je vanuit je diepe zielsherinnering mee mag doen aan het leven, begrijp je niet wat er gebeurt. Dit klopt niet, denkt zo’n kind. Dit is niet hoe het hoort, dit is niet hoe ik het mij herinner. Daardoor worden deze kinderen angstig. Wat klopt er dan niet?

Begrip

Moet u zich voorstellen, of wellicht herkent u zich hierin. Kom je uit een gelukzalige energie op zielsniveau, dan krijg je een cadeautje, dat is dat je naar de aarde mag. Je mag hier jouw taak volbrengen en ervaren in alle materie hoe de aarde is en wie zij zijn in menselijk lichaam. Je vergeet tijdens je zielenreis onderweg wie je was en waarom je hier komt. Maar jouw zielsbibliotheek weet het nog wel. Je wordt ontwaakt en groeit op. Dan mag je op een bepaald moment naar school. Mensen leren jou hoe alles werkt en toch klopt het niet met wat jij vanuit je ziel weet. Het is niet in waarheid, het is niet de gelukzaligheid die jij beleefde uit de energieën waarvan jij kwam. Dan bezit je een bepaalde mate van intelligentie en je hebt de nieuwe manieren van denken al in je systemen en blauwdruk ontwikkeld. Jouw zintuigen zijn al vele malen verder ontwikkeld dan een generatie voor jou. Vinden wij het gek dat zij in angst zullen verkeren. We leggen hen iets uit wat een leugen en illusie is. Ons is gevraagd ons aan te passen aan een systeem. Wij vragen dit opnieuw aan hen. Misschien is het een idee om ons aan te gaan passen aan hun systeem? Hoe kun je dan van hen verwachten dat zij het nog begrijpen? Je raakt toch compleet gehersenspoeld? Deze wereld is niet vredelievend, terwijl waar je op zielsniveau vandaan komt, de energie wel zo is. Deze kinderen weten heel goed hoe het zit wanneer mensen niet in waarheid zijn. Ze kunnen er al helemaal niet tegen als er ‘gelogen’ wordt, als ze zoet gehouden worden uit gemak en het lastig vinden van al die vra-gen die ze stellen en betutteld worden met kletspraatjes. Als zij niet serieus genomen worden door ouders, leerkrachten en begeleiders, raken zij in de war. Het is de omgedraaide wereld.

Oproep

Vraag eens door wanneer u een nieuwetijdskind tegenkomt. Er lopen er meer rond dan u bewust bent. Vraag dan door op wat u vraagt. Onderzoek de logica en de gedachtegang van het kind. U kent het spreekwoord: dronken mensen en kinderen spreken de waarheid. Deze kinderen dragen straks onze wereld, dragen de nieuwe maatschappij. Het is een gunst, het is een cadeau dat wij volwassenen wakker geschud worden door deze pure wijze kinderen ieder uniek in zijn of haar zijn. Hun gereedschap en hun ‘wapen’ is hun veelzijdige intelligentie. Hierdoor kunnen wij theoretisch ook niet meer om hen heen. Dit is onze kans de wereld mooier te maken: Uw wil geschiede, uw rijk kome op aarde zoals in de hemel? Hoe lang zeggen we dat al tijdens gebed? Weet u wel wat u zegt? Het is nogal een ‘mantra’! Hoe bijzonder en logisch zit de natuur en schepping toch weer in elkaar. Het is zo verfijnd en afgestemd tot in de diepste cel en energie, dat het volgens plan en proces loopt. De voorlopers en pioniers hebben al diverse paden bewandeld. Zij hebben hun aardse ervaringsinformatie vergaard om te kunnen weten, te kunnen vertellen en begeleiden. De kinderen met deze brede intelligenties waar we niet om heen kunnen, het is nu aan ons voor de invulling en het doel! Dus wat gaan we doen? Vrienden worden met onze nieuwe kinderen en op naar de nieuwe aarde. We grijpen deze uitdaging en gaan ermee aan de slag…. Wat wij zaaien zal op een dag worden geoogst.

©Mireille van Rijn, verschenen in Spiegelbeeld










           

Hilde Crevits

Vlaams minister onderwijs 2014 - ....

in de Morgen van 30 Augustus 2014

Het belangrijkste is dat kinderen hun talenten kunnen ontplooien .

Een eliteschool is voor mij een school die kinderen en jongeren maximale kansen geeft en hun talenten volop ontplooit .


in de humo in een interview n.a.v. haar aanstelling als minister

"  Mijn hemel ziet er uit als een plek zonder intriges,

waar iedereen elkaar het geluk gunt ...

Het klinkt misschien idealistisch,

maar eigenlijk zou de politiek een zo harmonieus mogelijke samenleving moeten organiseren.

Daar zijn we vandaag nog ver van verwijderd . "







5.


Een schoolgaand meisje van 17

                          aan het woord


In het kader van de vele vragen, die momenteel in het onderwijs rijzen, i.v.m. de kinderen, en hun steeds vaker voorkomend "euvel ", dat we highly sensitive, zijn gaan noemen... gaan de volwassenen steeds vaker bij elkaar zitten, om te gaan onderzoeken, of het inderdaad zo is, dat ze  mede verantwoordelijk zouden kunnen zijn, voor het feit dat de kinderen minder presteren, en vaak niet te genieten zijn in de klas . Sedert 8 februari ben ik via mail aan het corresponderen met een schoolgaand meisje in Nederland . Uit deze ondertussen zeer uitgebreide 'teksten' heb ik er een paar geselecteerd, opdat jullie de zaak ook eens van de kant van de ' leerlingen '  kunnen bekijken

... vraag is, of zij óns niet iets aan het leren zijn ?

Paul C.

Hieronder dus een aantal citaten :


" ....  Het slokt veel energie op, gewoon omdat ik te veel binnen krijg, emoties, pijn en andere gevoelens, elke dag. Vaak ben ik dan zo moe, dat ik gewoon mijzelf terug trek. Daarbij heb ik een paar leraren met trauma's. Echt vreselijk. Nergens voor nodig om ze zo lang te houden.


Meestal lukt 'van kinderen afsluiten' wél. Zij zijn vaak iets harmonieuzer dan de oudere. Zij zijn echt op zoek naar zichzelf, in vele gevallen. Dus ja, dat is nog te doen. Al mag ik van sommige tegenwoordig ook hun energie helen, zodat ikzelf ook meer energie krijg en overhoudt. Best handig!


.... Ik weet dat onze wereld hard kan zijn. Heb ik zelf vanaf mijn geboorte al ondervonden.

Dat betekent niet dat we angst moeten tonen voor het gevaar dat ieder mens op zich is.               

Wij (jullie dus...  ) leven niet vanuit ons hart.


Mijn vader noemde mij altijd TE LIEF.                               

Omdat ik vergevingsgezind ben, en altijd klaar sta voor anderen.                                               

Het geeft mij het gevoel van  : ' Ik ben, Ik laat los, Ik ben liefde'. ....


.... Misschien, alleen... ik krijg alles door in zoveel details, dat humor niet al te veel zal uitmaken. Ik voel de anderen, alsof ik mijzelf voel....

De hele afdeling waarop ik zit heeft leraren die niet aan zichzelf werken.

Ik kan er zelf weinig mee, behalve op mijn eigen gedrag letten.


...  Ik sluit mij af, mijn thuissituatie is nog slechter dan school.

Ik zit ook nog op speciaal onderwijs ook! Dus dat is al helemaal van belang dat ze goed in hun vel zitten.


.... Als ik tijd heb om te reageren op jouw vraag , gezien ik nu uitgeput ben door school zal ik erop terugkomen...

..... Terwijl het eigenlijk de mens is, die mij lastig valt. ... Te veel gedoe rondom mij... Kristalkinderen en veel trauma's... dat gaat niet samen. Zeker niet als ze er alleen voor staan....


... Ik zet zelf mijn voeten al stevig in het zand, om zo de leerlingen die ik ken te laten zien dat wij bestaan. Dat terwijl mijn ouders en leraren er meer dan op tegen zijn. Mijn moeder zegt: Vertel er maar niets over, praat er met niemand over.

Anders wordt je als het gekke kind gezien.

Eigenlijk ziet zij mij als het gekke kind. Ik pas niet in haar plaatje van de juiste familie dus..


.... Vandaag, had ik die gezellige ik-heb-altijd-complimenten-nodig leraar. Dus aan het einde van een vreselijke les vroeg hij.

-'Vonden jullie deze les net zo goed als ik hem vond?' Of iets in die trant. Dus ik zei kalm,           

-"Meneer hoeveel complimenten heeft U van ons  nodig op één dag?'

Die man wist even niet wat hij moest zeggen.

-  'Ik geef mijzelf dan wel complimenten. Dat is goed toch?!' zei hij ...

Ik haalde mijn schouders op.


...  Zijn energie is irritant, ten eerste voelt het alsof hij een bom vanbinnen draagt.

Dus dat hij maar een paar dingen aankan, voordat die knapt.

Als hij knapt, houdt hij al die energie binnen waardoor het rechtstreeks naar mij komt en ik als een stuiterbal op sommige momenten in de klas zit.

(Soms letterlijk hè ! ... gewoon een héél onrustig gevoel).

Daarbij draagt hij enorm veel verdriet en misschien zelfs schaamte mee, maar dat tweede gevoel is moeilijk te benoemen.

Dus als ik niet een goede dag heb, wil ik gaan huilen in de klas, gewoon om het kwijt te raken. Sommige lessen wordt hij woest op mij omdat ik op zo' n momenten niet meedoe met wat hij van mij wilt.


...  Dus met examens had ik last van heel veel pijn en spanning van anderen als ik voorin de rij zat, achterin kon ik het makkelijker afsluiten, op dat moment was het minder sterk dan nu. Dus mijn moeder heeft die mentor gebeld, en hij heeft meteen geregeld dat ik met de examens achterin mocht zitten, zodat ik goed kon presteren.

Nu kan ik nog steeds bij hem langs mochten er problemen zijn. Hij staat echt letterlijk altijd voor mij klaar. Zijn energie is te gek. Echt heel gebalanceerd, toch doet hij minder met 'gevoel' dan met 'denken', maar hij is erg in balans. Altijd in staat om te luisteren en je andere manieren te laten zien, maar ook achter en naast je te staan. Te doen wat nodig is  voor de leerling. Een verschil niet waar?!


... En ik mag nu mijn moeder weer in balans zien te brengen, eerst mijn vader, waar ik meer dan anderhalf jaar mee bezig ben geweest, en dan nu mijn moeder die over de schreef gaat.


.... Om kort te zijn: moest ik net bijna huilen toen je zei:  jullie zijn niet alleen!

Gewoon door het feit, dat ik op dit moment gewoon enkel hún  lasten ontvang,

1. ik voel andermans pijn, emoties en problemen (soms ook andere gevoelens) en vaak zijn die nou eenmaal negatief.

2. ik mag er van mijn directe omgeving met uitzondering van de  leerlingen niet over praten! (eigenlijk mag dat ook niet van mijn ouders, maar leerlingen vragen er soms over en ze weten dat ik anders ben, en dat mag ook van ze)

3. Niemand weet hoe ik er mee om mag gaan.

4. Ze zeggen wel altijd mooi :  "wees wie je bent", maar doe ik dat, dan is het verkeerd....

5. Isaak, probeert nu mij daarin meestal te helpen. Maar hij is geen aardbewoner met een fysiek lichaam. (Hij zit in een andere dimensie maar zoals je al weet kan hij zich in deze ook manifesteren)

6. Het enige wat ik wil is gewoon kunnen zijn wie ik ben.


.... Op mijn zevende en achtste had ik een andere soort manier van communicatie, ik kon iemand in de ogen kijken en alles over diegene weten, van kinderen die ze hadden (en hun namen), de hoeveelheid liefde die ze nog bezaten aan toe. Deze manier van weten, vond ik vreselijk dus hield ik dat tegen. Tegelijk wist ik, net zoals op mijn vierde en jonger al, dat mijn ouders het nog niet konden accepteren. Dus hield ik alles binnen en zo veel mogelijk mijn mond.


....Op mijn zevende, voelde ik al in de klas, dat er ' harmonie' miste

en dus hield ik mijzelf gescheiden van de groep.

Ik kon niet in een groep leven, waarin de harmonie niet aanwezig is. Uiteindelijk werd ik daardoor gepest. (Zo'n twee jaar lang)


... Mijn toekomst zal zwaar zijn maar mijn woorden waren altijd :

Hoe zwaar het ook zal zijn, ik wil en zàl mijn taak uitvoeren.

Een echt nieuwetijdskind dus ! Ook al valt het haast niemand op!

Tenzij ik natuurlijk een aanval van pijn in de klas heb.


....We passen niet in het plaatje dat ze heeft. ( over moeder )

Nu, weet ik dat er niet met haar te praten valt, dus weet ik niet wat ik moet, aan de ene kant weet ik dat, als iemand haar kan bereiken dat ik het ben. Maar aan de andere kant weet ik ook dat ze, bijna in een traumareactie zit.

Als dit niet snel verandert zit ik altijd in die negatieve energie en  ga ik weer deuren sluiten. Dàt wil ik niét... !


... Het is alsof wij, de zogenaamd indigo's, N.T kinderen, via een heuveltje naar beneden kijken en de andere mensen er nog op mogen klimmen ofterwijl groeien.

Betekent niet dat wij al uit-gegroeid zijn, uiteindelijk wordt het van een heuveltje naar beneden kijken, van een berg naar beneden kijken...


... Het gaat ook om liefde en vergeven! Als je niet vergeeft blijf je negativiteit bij je dragen, die met de tijd meer wordt en wordt je dol-ongelukkig van jezelf!

Ik heb dingen vergeven waarvan sommige zeggen. Dat is onmogelijk. Niets is onmogelijk te vergeven want: het is niéts...


...  Waarom kunnen mensen nou niet eens gewoon, hun hart volgen, in plaats daarvan starten ze negativiteit overal.  Gewoon omdat ze bang zijn, of niet weten wat ze mogen doen.

Nou in ieder geval: géén oorlog starten, zou misschien een goed begin zijn?!

Of zou het beter zijn, als wij de mensen, leren dat we in bijna alle opzichten ,( zo niet alle opzichten,) het zelfde zijn?


Kunnen wij elkaar niet in plaats van waardeloos te noemen :  respecteren ?

Hoe moeilijk is dat om je respect te tonen aan een ander? Niet onmogelijk toch?

Want van respect komt acceptatie ...

en  van acceptatie komt loslaten.

Maar nee, in plaats daarvan zijn wij de mens, zo dom, om eigenwijs te zijn.

En je weet het, eigenwijs bestaat uit de woorden, eigen en wijs.

Wijs op een eigen hele domme manier.


Want wat is angst nou eigenlijk?

Angst is een bepaald gevoel dat vaak voortkomt uit een negatieve gedachte. Angst is een gevoel dat de mensheid schept om iets niet te hoeven doen. Vaak lijkt angst automatisch te komen, maar is dat ook zo? Dat is vaak de vraag. Waarom ben je angstig is vaak omdat, het lichaam denkt in gevaar te zijn. De gedachte aan gevaar, geeft het gevoel van angst. Zie je nu waarom de mens bang is? Zoveel gevaar is er al in tijden niet geweest, atoombommen zijn gekomen, mensen zijn bang voor hun zelf gemaakte autoriteit.


.... Oh, en volgens mij is het ook nogal makkelijk om de macht over jezelf uit handen te geven, dan hoef je toch niet na te denken over je éigen daden....


Soms is het zwaar om meer te weten dan anderen, het is niet zo dat ik er niet voor gekozen heb, het was uiteindelijk mijn keuze: te zijn zoals ik ben, en wat je vraagt wórdt je uiteindelijk toch.

Toch is het soms lastig omdat de omgeving het misschien wel steeds meer accepteert, maar het toch niet begrijpt.

Hoe kan je begrijpen dat mensen hun gevoel dat ze van anderen krijgen niet uit kunnen zetten? Er zit geen aan en uit knop op.

En dat is wat mensen van zichzelf en anderen verwachten, je kunt emoties aan en uit zetten, dat is wat een leraar zei.

"Dus kan je die uitzetten als je die niet wilt hebben."

Maar mensen begrijpen niet dat het niet zo makkelijk is, je moet juist voelen wil je er later geen last van ondervinden.

 

.... De energie doet pijn, juist omdat mensen weigeren te voelen.

Dus juist als je meer voélt krijg je meer problemen, maar die problemen leren juist wat mijn problemen zijn.

Mijn problemen zijn de momenten waarop mensen niet meer met hun hart leven. Hun ziel ligt dan te diep weggestopt, de energie stroomt dan niet meer vol geluk en liefde, zelfs al is er pijn.

Dat zijn de problemen die ik op deze aarde ervaar, toch heb ik er voor gekozen omdat ik dan weer leer, dat ook al zijn mensen niet in staat te ervaren wat ik ervaar, dat er meer is.

Meer dan er met onze ogen en ons rationele denken op te merken valt.

 

... Mij doet het pijn, dat ook ik soms mijn hart kwijt raak, dat ook ik in staat was onderdrukt te worden in het rationele, ik wou niet...  maar ik moest. Daarom vraag ik mij af, waarom mensen zeggen dat we een vrij land zijn, als de kinderen niet mogen voelen wat ze voelen omdat ze anders voor gek worden uit gemaakt.

Zijn wij niet allemaal gek omdat we allemaal onszelf zijn kwijt geraakt?

 

Is er wel een 'normaal', want wie kan mij uitleggen wat normaal is en waar iedereen mee eens is dat het normaal is.

 

....  We mogen uiteraard nog rationeel denken, we mogen alleen ons gevoel niet vergeten. En ... we vergeten vaak genoeg waar ons gevoel ons voor behoed.

 

...  Vaak hoor je dat bijvoorbeeld indianen al aan de lucht kunnen zien wanneer er een natuurramp of storm komt, maar dat verleren wij langzaam, zij kunnen, door dieren te bestuderen weten wat er komen gaat, maar wij gebruiken er techniek voor.

Toch is het soms beter om je gevoel te gebruiken in plaats van de techniek, want is er een storing dan is er niets om op terug te vallen, daarbij waarschuwt een gevoel je soms al dagen van te voren terwijl een apparaat dat misschien maar uren of minuten van te voren doet.

 

Dus vraag ik mij af of we wel vooruit gegaan zijn. Of dat we kunnen leren van alle volkeren die leven en hebben geleefd. Ik denk namelijk het laatste.


Meer boodschapjes van dit ondertussen 17 jarig meisje op http://indigoplatform.com/Isaak.html




6.

To be or not to be,

that is the question ...

 


Project 'Bewuste LeerKR@CHT'


 

Elke ONDER-wijzer heeft de KR@CHT om het Wonder in zichzelf, het ONDERwijzen te ONT-dekken. Omdat van ONDER naar BOVEN te brengen is al een wonder op zich.

Elk kind wil groeien.

Als we een kind met (k)OPvoeding blijven overspoelen zal het innerlijk groeien zich afsluiten en wachten met bloeien.

Les geven, kennisoverdracht, aanleren dat een leerkracht de slimste is van de klas is vaak, onbewust, de enige piste die bewandeld wordt.

 

We kunnen ook kiezen om leerKR@CHT te zijn vanuit H@RT en ZI€L

Hoe beter je jezelf kent hoe beter je kan onderWIJZEN.

Als je weet hoe je jouw eigen wijsheid kan aanboren kan je ook leren hoe een kind dat kan doen. Er zijn vaak meerdere oplossingen voor een gesteld probleem.

Voor het ene kind werkt een aangereikte methode perfect voor het andere kind is een methode dat VOLwassenen hebben bedacht net Chinees.

Veel VOLwassen hebben er geen idee van dat ze dingen doen en ondernemen vanuit hun eigen kinderpijnen. Ze zijn VOL gewassen met overtuigingen en remmingen die vertrekken vanuit hun eigen KINDERtijd.

 

De eerste tekening die een kind maakt waar iets of wat vormgeving in komt is een kopvoeter. Wij vinden dit een logische evolutie.

Volgens hun waarneming hollen we werkelijk met onze kop rond en nemen we alles aan dat onze kop voedt. Ons denken wordt enorm gestimuleerd en gemanipuLEERD. Deze lessen leren ons, om onszelf te manipuleren om de weg naar binnen steeds meer te barikaderen. Gelukkig doen we dat allemaal.

We zouden het anders niet kunnen OVERleven. Ons H@RT sluit zich op.

Wij worden wat we denken dat we moeten zijn.

We passen ons aan en verlaten wie we werkelijk ZIJN.

Maar gelukkig is de mens een fantastisch wezen dat MENS&lijk kan zijn.

Als we weer kiezen om te LEVEN en mens te zijn in ons lichaam dan kunnen we weer groeien...

 

Met een team van pioniers en professionals, elk op hun vlak, staan we klaar om in verdieping te gaan met elke leerKR@CHT die JA zegt tegen zichzelf.

Een ONDERwijzer die zichzelf wil bevrijden en de onder-WIJS-doelen in zichzelf weet te vinden. We zijn een zeer grote groep, de onderwijswereld.

We hebben meer macht dan we denken.

Wij geloven dat onderwijshervorming deze keer komt van uit de leerKR@CHT zelf.

Wij geloven nog sterker dat als er ook maar 1 iemand op de school ontwaakt de rest volgt. In een school vissen is het ook zo...

Wordt jij die ene vis die durft geloven in zichzelf en leert zijn KR@CHT om te zetten om uit eigen  vastgeroeste stucturen te stappen.

Te ONTdekken dat kinderen moeiteloos doorprikken wie we zijn  en wij onszelf blijven ONTkennen en (h) erkenning buiten onzelf blijven zoeken.

 

Wij zijn gestopt met zoeken! Puur komen we naar buiten met onze ervaring en verhalen die leerKR@CHTen kan helpen herBRONnen in zichzelf.

We zijn het LEVEND bewijs dat het anders kan.

Onze expertise delen we graag met iedereen die er klaar voor is

en weet dat de tijd er rijp voor is.


Yves B-One

7.

Matias de Stefano

Uittreksel uit de film : Ater Tumti 

De hemel naar de aarde brengen



De lessen... maakt niet uit hoeveel veranderingen er zijn geweest in het verleden....  ze hebben altijd de intentie gehad om te onderwijzen hoe er geleerd moet worden op de aarde, lichamelijk onderwijs;


aan te sluiten op de lichamelijke wereld, natuurkunde en chemie;

om te leren over de formatie van dingen...


economische en natuurlijke wetenschappen:

om reserves te creëren om te overleven...


rekenen en technologie:

over de logica van het goddelijk lichaam...


talen: over de communicatie tussen Wezens, psychologie...

en ethiek: over de relatie met Wezens.


Onderwijs zou ons moeten helpen om de wereld te laten aanpassen, om bewust te leren hoe met de wereld te leven,

om te leren over onszelf en de rest als éénheid.


Het probleem van de samenleving nu is,

dat we niet weten wat te doen met deze indigo kinderen.

Moeten we ze opsluiten op school, laten we ze de wereld vernietigen?

Wat moeten volwassenen doen met indigo kinderen,

en wat moeten indigo kinderen doen met de volwassenen?


De indigo kinderen zijn gekomen om te veranderen wat zij kunnen

dus ze beginnen bij het begin, waar wij dan weinig actie zien.

Wat passiviteit  voor hun werkelijk is is de flow te stoppen,

de beweging die gaande is;

het lijkt het tegenovergeselde van wat men verwacht van een indigo-revolutie. Het idee om iets nieuws te creeren is niet de eerste reactie van een indigo. De eerste reactie is om te gaan zitten en niets te doen dat het systeem op gang houdt.

Dus om een les in samenleving te creëren voor een indigo kind is erg moeilijk. Dit  is iets dat de volwassenen zullen moeten accepteren voor de komende 2 decennia.


Wanneer mensen beginnen in te zien dat elk type onderwijs dat zij uitproberen, op wat voor manier dan ook faalt,  dan zal de vibratie gaan veranderen zoals die moet zijn.


Dus wat we moeten doen is hen gewoon hun creativiteit in verandering te laten uitdragen, zo goed als we kunnen. Dat moet gewoon compleet flexibel zijn voor hun generatie, voor hun creatie en hun werk op de planeet Aarde.


Om dit te laten gebeuren is het nodig om de onderwijssytemen zoals we die kennen, die gebaseerd zijn op geheugen, competitie, misbruik van autoriteit, gebrek aan creativiteit en verbeelding achter ons te laten. We moeten inzien wat het  belang is van wat geestelijk is of emotioneel.

Een nieuw systeem zou moeten zijn gebaseerd op emoties, te leren door experimenteren en ontdekking wat de integratie bevordert.


Dit is wat het beste aan te passen is aan de vibratie van een indigo, omdat het geen systeem heeft dat het leerproces van een persoon direct regelt.

Het is een breed systeem dat elk type ander systeem, oud of nieuw of toekomstig accepteert.

Het staat een verbreding van de visie van onderwijs toe die verder gaat dan alleen maar onderwijzen.

Het gaat richting de integratie van de Mens zoals die is geboren tot hij sterft.


Het staat elk pedagogisch systeem toe om samen te gaan en te discussiëren, niet om een nieuwe school te maken, maar om een nieuwe manier van leren te creëren. Het gaat verder dan wat elk van ons zou kunnen doen in dit systeem.

Dit is eigenlijk waarom wij indigo’s en crystals hier gekomen zijn: te leren ... en om anderen te  helpen te leren, en niets anders.


Waar hebben we geleerd over de ecosystemen?

Een bos bezoeken of met een foto in een boek?


Waar hebben we over het gebruiken van ons lichaam geleerd?

Dansen en spelen of in een notebook met moeilijke woorden?


Hoe leren we een taal?

Schrijven en lezen en communiceren met onszelf en met een groep?


Hoe leren we de stelling van Pythagoras?

Het uit je hoofd leren van de formule of het doen zoals Pythagoras deed?


We weten dat de aarde rond de zon draait, maar kijken we ooit omhoog naar de hemel om te proberen te begrijpen waarom?


Dus leren gebeurt in de praktijk, niet in theorie.

De theorie is alleen handig om een belangrijk deel te begrijpen.

Er zijn handvatten die we kunnen gebruiken om te werken met een indigo kind: hun te begeleiden om hun missie te volbrengen, met alles dat zij leren, dat leerzaam is, bijvoorbeeld, dingen die ze thuis moeten doen of op school of in de gemeenschap, moeten daar ook werkbaar zijn.

Zij moeten geen zinloze dingen leren, zoals elk bot in een lichaam,

elk element in een cel of moeilijke rekensommen.


Wij zijn Wezens (indigo/crystal) die van de 6e tot de 13e dimensie komen, om te proberen de 4e en 5e dimensie in de 3e te promoten.


Als ze ons opsluiten in een klas om rekensommen van de 2e dimensie te laten doen wanneer we bezig zijn vanuit de 5e dimensie, dan is dat moeilijk. Dus alles dat ons geleerd wordt, moet ook toepasbaar zijn in het dagelijkse leven, omdat dat werkelijk is wat ons werk is, waar we allemaal moeten werken.


De wereld kàn worden gezien in de 4e dimensie, hij is breed en rond naar alle kanten toe.

Dus een schoolbord gebruiken voor het geven van informatie

is niet de goede manier, we kunnen beter de muren gebruiken; 

het is een gereedschap, alle kinderen schrijven nu op muren.

Wat zij het minst gebruiken is het schoolbord.

Ze moeten ook worden geleerd dat ze niet bang hoeven te zijn voor de natuur, het donker, donder en wind……

dit zal hun veel helpen in de integratie van dingen.


Maar het meest belangrijke zijn overduidelijk de ouders en leraren.

Zij zijn de eersten die hun visie moeten veranderen,

de eersten die moeten breken met hun ideen over socialiteit.

Dit betekent dat de ouders moeten stoppen met ouders te zijn.

Ouders zouden moeten beginnen met begeleiden.

Begeleiden van het leven,

niet ons vertellen wat moet worden gedaan en hoe en waarom.

Zij zouden ons advies moeten geven over wat we het beste kunnen doen, eigenlijk moeten ze onze gidsen worden, onze medewerkers.

Hetzelfde geldt voor de leraren, dat moet niet iemand zijn die ons vertelt wat we moeten leren.

Een leraar zou iemand moeten zijn die met ons leert, een studiemaatje. Iemand waar je mee discussiëren kunt en het maakt niet uit hoeveel je denkt ergens over te weten, er is altijd wel iets nieuws te ontdekken.

En dat zou gezamenlijk moeten worden geleerd.


Matias de Stefano / Ater Tumti / nederlands ondertiteld

https://www.youtube.com/watch?v=b14gYImXwRM

vanaf 9'32"


Voor de volledige tekst in het nederlands klik hier  !

Voor de brief van Matias aan paus Franciscus Ned.O.T.


8.

Wat is er nodig om ons land het voortouw te laten nemen

in een werkelijke innovatie van het onderwijs?


Op vrijdag 19 september 2014 was ik uitgenodigd, om op de dag vooruitlopend op IT-innovation day, onze school te presenteren en een vraag neer te leggen op de ‘Toekomst tafels”. Aangezien het hier om een "toekomst visie" ging had ik besloten om de vraag te baseren op datgene waar wij als Newschool.nu tegenaan lopen: Dat een school op basis van heel andere uitgangspunten,  gemeten wordt aan standaarden die niet passen bij dit type onderwijs. Hierdoor moesten wij als Newschool.nu aanpassingen doen, die niet passen bij onze pedagogische visie, om een goedkeuring te kunnen gaan krijgen. Mijn visie is : dat innovatie niet iets is wat binnen bestaande kaders gebeurt, werkelijke innovatie ontstaat buiten de betreden paden. De, op basis van de huidige praktijk, opgelegde kaders maken

dat de huidige onderwijs innovaties niet anders zijn dan “rearranging deck-chairs

on the titanic”.


De veranderende tijd waarin IT een heel belangrijke rol speelt,

verandert de manier waarop er geleerd kan worden

en verandert ook wat er geleerd moet worden.

Het oude idee dat we allemaal hetzelfde moeten kennen en kunnen is volledig achterhaald. Technologische ontwikkelingen veranderen de wereld in een steeds sneller tempo,

we kunnen niet voorspellen wat er nodig is aan kennis en vaardigheden over 5 jaar,

laat staan over 20 jaar, als kinderen die nu net naar school gaan zichzelf moeten redden in een wereld die we ons nu niet voor kunnen stellen.


In bredere zin was ik dus benieuwd hoe men aankeek tegen de vraag “Wat is er nodig om Nederland het voortouw te laten nemen in een wérkelijke innovatie van het onderwijs?”


Dit waren de uitkomsten:


Er moet een fundamentele discussie worden gevoerd over waar onderwijs voor is. Onderwijs staat los van de samenleving.

De samenleving (en onderwijs) kijkt teveel naar het verleden.

Terwijl we als samenleving (en onderwijs) vooruit moeten kijken.

De reden dat dit gebeurt is omdat het naar het verleden kijken

een mate van zekerheid biedt, tegenover een onzekerheid in de toekomst.


Diploma’s zijn gebaseerd op het verleden.

Hoe relevant zijn Diploma’s nog?

Diploma’s zouden meer gericht moeten worden op

individuele competenties en vaardigheden.


Sluit onderwijs goed genoeg aan op bedrijfsleven?

We moeten talent en bedrijfsleven bij elkaar brengen.

Onderwijs zou een antenne functie moeten hebben en onderzoek moeten doen

naar de marktvraag om aansluiting te vinden.

Er zou meer integratie moeten plaatsvinden, bijv.

door middel van stages, om vaardigheden op te doen.


Het ‘wat’ en ‘hoe’ wordt nu te veel vastgepind door de overheid.

Het ‘hoe’ zou niet bepaald moeten worden, maar aan scholen overgelaten moeten worden. Daarbij is ook de vraag ‘waarom?’ belangrijk.


Schaf het ministerie van OC&W af.

Breng onderwijs onder Economische zaken.

We moeten af van het micro-management, dat belemmert innovatie.

De verantwoordelijkheid zou veel meer bij de scholen gelegd moeten worden.

We moeten toe naar een vertrouwen cultuur, in plaats van de controle cultuur

waar we ons nu in bevinden.


Er zou meer geëxperimenteerd moeten worden met nieuwe onderwijsvormen.

Zonder risico’s kan innovatie niet plaatsvinden.

We moeten risico’s durven nemen, en dat zijn risico’s met onze kinderen.

Nieuwe onderwijsvormen zouden daarom goed beschreven, gemonitord en geëvalueerd moeten worden. Welk model goed is, is  erg kind-afhankelijk.

Onderwijs zou van het bedrijfsleven moeten leren hoe innovatie processen werken.


De belemmeringen die we met elkaar hebben opgeworpen moeten we weghalen.

Het probleem zit ‘m in het onderwijs-systeem,

het systeem moet fundamenteel veranderd worden.


"Waarom zijn er hier geen kinderen?”

We praten met elkaar over onderwijs,

maar zij zijn degene die erin zitten en ze kunnen veel betekenen in deze discussie”.


Ik ben blij zoveel openheid en kritische inzichten gehoord te hebben.

Mijn eigen ideeën over wat nodig is om Onderwijs te innoveren

zijn hiermee volledig bevestigd.

Ik zou het geweldig vinden als deze slag ook gemaakt werd

in de politiek en de overheid,

en dat niet alleen Sudbury onderwijs,

maar daarnaast alle andere vormen van onderwijs die ver buiten de, vanuit het verleden opgestelde kaders ontstaan, als volwaardig onderwijs alternatief geaccepteerd zouden worden.

Het is tijd… tijd om de kaders af te breken.


9.

Dwangmatig leren

of leren als consequentie van een keuze?



In het Engels kennen we de woorden “Coerced” en “Compulsory”.

Als ik beide woorden in een vertaalprogramma stop, dan worden ze vertaald als:


Coerced = verplicht, gedwongen, onvrijwillig.


Compulsory = verplicht, noodzakelijk.


Toch hebben deze twee woorden niet eenzelfde betekenis.

Coersive education heeft een heel andere betekenis dan compulsory education,

maar worden in het Engels ook door elkaar gebruikt.

Beiden zouden we in Nederland vertalen naar dwangmatig, verplicht, onvrijwillig onderwijs/scholing.

Toch zit er een absoluut verschil in de intentie tussen deze twee woorden,

die we in de Nederlandse taal niet direct herkennen.


Bij coersive education doen de individuele wensen van een persoon die gedwongen wordt er niet toe. De dwang komt voort uit een andermans doel.

Je kunt er niet aan ontsnappen en je hebt geen keuze.

Je zult aan de eisen die een ander stelt moeten voldoen.

Coersive is bijvoorbeeld als de overheid in het kader van gezond eten iedereen verplicht tot het eten van 4 stukken fruit per dag. De dwang komt als je weigert het op te eten.

Dan is er geen keuze.


Bij compulsory education gaat het om een zelf gesteld doel waaraan bepaalde consequenties vastzitten die je accepteert vanuit je eigen keuze.

Bijvoorbeeld, als je wilt auto rijden op de openbare weg dan is het noodzakelijk een rijbewijs te halen. Maar het is een eigen keuze om te willen autorijden.

Je kunt bijvoorbeeld ook besluiten te blijven fietsen of gebruik te maken van het openbaar vervoer. De noodzaak een rijbewijs te halen komt dus voort uit de eigen keuze auto te willen kunnen rijden.


De leerplicht, of eigenlijk schoolplicht, is ‘coersive’, dwangmatig; je moet naar school. Ook de kwalificatieplicht is dwangmatig, het behalen van een ‘kwalificatie’ is ook geen eigen keuze meer.


Ouders laten hun kinderen naar school gaan met de beste bedoelingen.

Zij hebben vaak de overtuiging dat het formele onderwijs is wat kinderen nodig hebben om productieve, gelukkige volwassenen te worden.

Veel ouders hebben wel twijfels over hoe goed scholen presteren.

De conventionele aanpak is dat deze problemen kunnen worden opgelost met meer geld, betere leraren, meer uitdagende curricula, of strengere toetsen. Maar is dit zo?

Wat als het echte probleem het fenomeen ‘scholing’ zelf is?

Zou het kunnen zijn dat een van onze meest gekoesterde instellingen, door zijn aard, onze kinderen en onze samenleving teleurstelt?


Kinderen worden gedwongen om naar school te gaan. Hierdoor wordt hun vrijheid sterk beperkt, veel meer dan de meeste volwassenen zouden accepteren in hun werkplekken. In de afgelopen decennia hebben we onze kinderen gedwongen steeds meer tijd door te brengen in scholen. Er is sterk bewijs dat dit de oorzaak is van psychische schade bij velen van hen. Wetenschappers die hebben onderzocht hoe kinderen van nature leren hebben ontdekt dat kinderen op die manier heel diepgaand en volledig leren. Dit natuurlijke leren gaat met groot enthousiasme en onder omstandigheden die bijna tegengesteld zijn aan die van een school.


Scholen zoals we ze vandaag kennen zijn een product van de geschiedenis, niet van wetenschap.

De blauwdruk hiervoor werd ontwikkeld tijdens de protestantse Reformatie (Piëtisten), toen scholen opgezet werden om kinderen te leren om de Bijbel te lezen, om het Schrift te geloven zonder vragen te stellen en om gezagsdragers te gehoorzamen.

Later is dit onderwijs model door Pruisen onder dwang massaal ingevoerd en hebben vrijwel alle andere landen in de wereld dit systeem overgenomen.


De vele pogingen dit onderwijssysteem te hervormen hebben weinig resultaat opgeleverd, omdat de basisstructuur en lesmethoden ongewijzigd bleven.

Het is de top-down methode met curriculum, leren-en-testen.

Hierin wordt de motivatie voor leren afgedwongen door een systeem van belonen en straffen. Nieuwsgierigheid of het echte verlangen om iets te weten, kunnen een rol spelen, maar doen er in feite niet toe.

Het is perfect ontworpen voor indoctrinatie en gehoorzaamheidstraining in de Pruisische dictatuur, maar niet voor veel anders.

Het is geen wonder dat veel van ‘s werelds grootste ondernemers, creatieve geesten en vernieuwers ofwel voortijdig van school zijn gegaan, zoals Churchill, Thomas Edison, Richard Branson, Walt Disney en Elton John of dat ze school haatten en leerden ondanks school en niet dankzij school, zoals Albert Einstein, of Winston Churchill.


Misschien vindt je kind school afschuwelijk.

Of is je kind gelabeld als wanordelijk, antisociaal, ongemotiveerd, of zelfs gediagnosticeerd met een leerhandicap.

Of misschien heb je gemerkt dat de creatieve vonk en de wens om te leren die je zag in je peuter gedoofd is sinds je kind naar school ging.

Je bent niet alleen.

Het probleem is niet dat van jou, of van je kind, of zelfs van de leraren of de schoolbestuurders. Het is het systeem.

De manier waarop jij en je kind je voelen over de school is het directe gevolg van een systeem dat de individuele belangen en leerstijlen niet kan ondersteunen.

Zou leren niet het volgende moeten zijn?


Leuk en boeiend?

Creativiteit en nieuwsgierigheid uitlokkend?

Uniek voor ieder individu?

Vormend in sociale vaardigheden, persoonlijke verantwoordelijkheid, en burgerschap?

Voor een leven lang?

Ik ben niet tegen ‘leren’, maar wel tegen dwangmatig leren en gedwongen scholing. Ik ben niet tegen het doen van examens om toegelaten te kunnen worden aan bepaalde vervolgopleidingen, maar wel als dit verplicht gesteld wordt zonder een eigen doel te dienen. Examens zijn een middel, geen doel op zich.

Zoals het nu is, bepaalt het niveau van de examens en het vakkenpakket/profiel je toekomst. Het bepaalt de richting en het niveau waarin je een verdere opleiding zou kunnen gaan volgen. Ik durf te stellen dat dit eerder paden en mogelijkheden afsluit of bemoeilijkt, dan dat het jonge mensen helpt in hun verdere leven.


Waarom laten we de dwang niet los?

Waarom laten we de ‘leerplicht’ niet weer een ‘leerrecht’ worden?

Leren is niet hetzelfde als scholing of onderwijzen.


Een valkuil is dat met het woord ‘leren’ vaak een associatie ontstaat met ‘uit een boek van een leraar‘ of ‘onderwezen worden’ maar het woord ‘leren’ is zoveel breder. Synoniemen voor leren zijn onder andere: ‘aanleren, bedreven raken, bekwamen, bijbrengen, eigen maken, instuderen, kennis opdoen, meepikken, opsteken, studeren’. Dwangmatige scholing, ongeacht de intentie, zal leiden tot ongelukkige, ongemotiveerde, onderpresterende en uniforme mensen.


In China zijn welgestelde ouders het staatsonderwijs inmiddels beu, staat geschreven in een recent Blog van Helen Gao.

Bij deze ouders is het alternatieve leren, naar westers voorbeeld, de nieuwe rage.


“Elk kind is als een zaadje,” zegt Wang Xiaofeng.

“Sommige worden verondersteld op te groeien tot maïs, maar we dwingen hen op te groeien tot gierst. Waarom?”

Hij steekt zijn handpalmen in de lucht.

“Omdat gierst duurder is.

Maar als we dat doen, zullen we eindigen met niets anders dan gierst.“


Misschien moet het Westen weer leren van deze Chinese ouders.

Wordt het niet eens tijd dat Nederlandse ouders opstaan

en een halt toeroepen aan leren onder dwang?

Ouders, jullie zijn de enigen

die de stem van jullie kinderen kunnen vertegenwoordigen,

willen jullie het zo houden?


10.

Denk na over onderwijs:

Zelfgestuurd leren

hoort bij het digitale tijdperk


 door Amy Harrington


Het hele idee van school zoals wij die kennen en het teruggaan naar de wortels van hoe kinderen leren is een uitdagende gedachte die ik voortdurend onderzoek en evalueer. Er is geen tekort aan pedagogische methoden, maar er lijkt een gebrek aan de toepassing van relevante methodieken voor out-of-the-box creatieve denkers.


Ons onderwijssysteem zoals we dat allemaal kennen voldoet niet meer en werkt zelfs contraproductief voor het beoogde doel. Veel ouders met kinderen schrijven hun kinderen in bij de plaatselijke school, want dat is de norm. Historisch gezien was het niet gebruikelijk dat kinderen naar een instelling gingen om te leren en ik stimuleer mensen om na te denken over alles wat we op dit moment weten over ons traditionele onderwijs.


GarfieldfunnyZelfs voor degenen die het goed doen in het top-down, door herhaling gedomineerd, didactisch onderwijs en hoge cijfers halen in een vak, betekent het niet deze passieve stijl van leren optimaal is voor het opdoen van informatie. ‘Lesgeven voor toetsen’ creëert een sfeer van resultaatgericht leren binnen een context van hoge prestatiedruk en angst en staat lijnrecht tegenover betekenisvol leren. Het vernietigt onze jeugd. Als we onze kinderen voor moeten bereiden op de steeds sneller evoluerende, onbekende toekomst dan zal de verouderde methode van het overbrengen van informatie moeten veranderen.


Het op standaarden gebaseerde onderwijs maakt de manier waarop leerkrachten onderwijzen en kinderen leren kapot. Onderwijs zou niet moeten gaan over het onderwijzen voor het halen van een hoger niveau op school of in het leven en toch is dat precies wat ons huidig schoolsysteem doet. Ons doel zou moeten zijn om een liefde te ontwikkelen voor leren, om het belang van leren te bevorderen. Leren is niet iets dat we moeten opdringen aan onze kinderen met als doel dat ze gaan studeren en een goede baan krijgen. Diepgaand leren is intrinsiek gemotiveerd en de beloning is kennis.


Als ouders en leerkrachten moeten we de onafhankelijkheid ondersteunen en het divergent denken stimuleren dat essentieel is voor out of the box denkers. We moeten kinderen inspireren om hun wereld te verkennen, hun belangstelling te volgen, voor zichzelf te denken, na te denken over ideeën, vragen te stellen, te creëren en te produceren.


Zelfgestuurd leren is een noodzakelijk onderdeel van het onderwijs en toch wordt er maar weinig aandacht aan besteed in scholen. Zo hier en daar wordt er gesproken over de kracht van het autodidactisch leren, maar het wordt zelden geassocieerd met een pedagogisch alternatief voor het traditionele onderwijs. Onze leerkrachten zitten vast binnen de grenzen van een systeem dat onze kinderen niet langer dient.


Vroeger diende het aanleren van feiten een doel, net als het aanleren van punctualiteit, sturing, gehoorzaamheid en conformiteit. Dit was in de tijd van het industriële tijdperk, toen fabrieksarbeiders zorgdroegen voor werk voor hun nageslacht, zodat ook zij een baan zouden kunnen vinden in de fabrieken. Maar wij leven nu in het digitale tijdperk waar de meeste feiten direct zijn op te zoeken als dat nodig is.


Ik herinner me dat mijn eigen kind vertelde over zijn dagen op school en daarbij Jim Davis cartoons aanhaalde waar John eten in Garfield’s mond stopt en Garfield zegt: “Vandaag zal ik mijn eigen voedsel te kauwen”. Kinderen hoeven niet meer alle antwoorden te leren en een cijfer te krijgen voor hoe goed ze die zelfde informatie kunnen navertellen. In een andere context zouden we dat plagiaat noemen. Kinderen hebben tijd nodig om dingen uit te vinden op hun eigen tempo. Stel je een omgeving voor waarin je kinderen de hulpmiddelen om te leren aanreikt waarin ze de vrijheid hebben om dingen in die omgeving te verkennen en te ontdekken gedreven door hun eigen nieuwsgierigheid. Geen volwassen agenda. Geen dwang. Geen instructies over het gebruik van de gereedschappen. Ongelimiteerd ontdekken.


We willen dat onze kinderen het goed krijgen en eventueel de wereld kunnen veranderen en het leven verbeteren, en toch zorgen we er niet voor dat nieuwsgierigheid kan ontwikkelen in onze kinderen. Volwassenen zijn het meest nuttig zijn in het leven van een kind als zij hen blootstellen aan ideeën, zorgen voor middelen en vrij laten om hun fantasie te volgen in een ondersteunende omgeving. De verbeeldingskracht die kinderen hebben is geweldig en vaak van korte duur en krijgt zelden de ruimte in het kader van een klaslokaal. Het belang van ongestructureerd, plezier-gedreven leren moet niet worden onderschat. Kinderen hebben voldoende tijd om vaardigheden te leren die nodig zijn voor hun toekomstige leven als volwassene. Geef kinderen de vrijheid, ondersteun hun nieuwsgierigheid, laat ze keuzes maken en kijk hoe ze organisch leren ervaren wat zich moeiteloos ontwikkelt.


Er zijn zoveel gebieden die men kan ontdekken; Echter, niet alle kinderen hoeven goed te worden in alle vakken ondanks dat dit nog de heersende gedachte is. Blootstelling aan vele disciplines is prachtig, maar we hebben in de maatschappij niet uitsluitend generalisten nodig. Laat uw kind een specialist zijn die zich verdiept en zie hoe ze floreren als ze hun eigen leren sturen. Waar kinderen momenteel gepassioneerd voor zijn kan van korte duur zijn of het kan hun levensrichting geworden.


Hoe dan ook, ze ervaren veel waardevolle momenten in hun zelf ontdekkend leren. Als volwassen verwachtingen opleggen aan kinderen, zelfs als dit goed bedoeld is, helpt niet om een positief zelfbeeld te vormen en helpt zeker niet om zelfvertrouwen te ontwikkelen. Een kind dat zijn eigen gekozen interesse kan volgen en onafhankelijk kan leren heeft de wereld binnen handbereik.


Het is oneindig veel nuttiger om kritisch te kunnen denken, te kunnen brainstormen en erachter te komen hoe problemen op te lossen zijn, dan het in staat zijn om een lijst met feiten te reciteren.


Amy Harrington /  een educatieve activist

en een radicale 'unschooler' van twee hoogbegaafde kinderen.


Een fragment uit :

een ongewoon gesprek met God

Neale Donald Walsh ( 1996)



U wilde iets zeggen over opvoeding ?


Inderdaad . Ik stel vast dat de meesten onder jullie de betekenis, het doel en de functie van de opvoeding verkeerd begrepen hebben. Om maar niks te zeggen over het proces waarmee opvoeding het best gediend is .

Het grootste deel van het menselijk ras, heeft besloten, dat de betekenis en het doel en de functie van opvoeding het doorgeven van kennis is. Iemand opvoeden houdt in : iemand kennis geven, over het algemeen de vergaarde kennis van iemands eigen gezin, stam, samenleving, natie en wereld. Nochthans heeft opvoeding weinig met kennis uit te staan .


Waarmee heeft opvoeding dan wél te maken ?


Wijsheid .


Wijsheid ?


Jazeker !


Wat is het verschil ?


Wijsheid is toegepaste kennis .


Dus worden we niet verondersteld te proberen, ons nageslacht kennis te verstrekken.

We moeten proberen ons nageslacht wijsheid bij te brengen ?


Allereerst, ‘probeer’ niets te doen . Doe het ! Ten tweede, negeer kennis niet ten gunste van wijsheid . Dat zou fataal zijn . Negeer aan de andere kant wijsheid niet ten faveure van kennis . Dat zou ook fataal zijn . Het zou de opvoeding om zeep helpen . Op deze planeet helpt het opvoeding om zeep .


Wij negeren wijsheid ten gunste van kennis ?


In de meeste gevallen wel, ja .


Hoe doen we dat dan ?


Jullie leren je kinderen wàt ze moeten denken, in plaats van ze te leren denken


Leg uit asjeblief .


Zeker . Wanneer jullie je kinderen kennis geven, vertellen jullie hun

wat ze moeten denken . Dat is, jullie vertellen hun wat ze verondersteld worden te weten; wat jullie willen dat zij als waar opvatten .

Wanneer je je kinderen wijsheid geeft, vertel ze dan niet wat ze moeten weten, of wat waar is, maar eerder hoe ze hun eigen waarheid kunnen vinden ;


Maar zonder kennis bestaat er geen wijsheid .


Akkoord . Daarom zei Ik ook dat je kennis niet moet negeren ten gunste van wijsheid . Een bepaalde hoeveelheid kennis moet van de ene generatie worden doorgegeven aan de volgende . Vanzelfsprekend . Maar zo weinig kennis als mogelijk . Hoe minder hoe beter .

Laat een kind de dingen zélf ontdekken . Weet dit : kennis raakt verloren. Wijsheid, raakt nooit vergeten .


Dus onze scholen moeten zo weinig mogelijk kennis overdragen ?


Jullie scholen zouden hun accent 180 graden moeten verleggen . Nu zijn ze totaal gefocust op kennis en besteden ze uiterst weinig aandacht aan wijsheid . Veel ouders ervaren onderwijs in kritisch denken, probleemoplossing en logica als bedreigend . Ze willen niet dat dergelijke vakken in het lessenrooster voorkomen . Dat moeten ze ook wel, indien ze hun manier van leven wensen te beschermen . Kinderen die hun eigen kritische denkprocessen mogen ontwikkelen, zullen waarschijnlijk de moraal, de normen en levensstijl van hun ouders opgeven . Teneinde jullie levensstijl te beschermen hebben jullie een scholingsprogramma opgezet, dat gebaseerd is op oefening van het geheugen, in plaats van vaardigheden. Kinderen worden bijgebracht feiten en verzinsels te herinneren – de verzinsels die iedere samenleving over zichzelf bedacht heeft – in plaats van de vaardigheid te ontvangen, hun eigen waarheden te ontdekken en te creëren . Programma’s die een beroep doen op de ontwikkeling van talenten en vaardigheden, in plaats van herinneringen worden door en door bespot door hen die denken te weten wat een kind moet leren . Toch leidt , wat jullie je kinderen leren, hen eerder naar onwetendheid dan er weg van .


Onze scholen onderwijzen geen verzinsels, ze doceren feiten .


Nu lieg je tegen jezelf , net zoals jullie tegen jullie kinderen liegen .


Wij ... liegen tegen onze kinderen ?


Natuurlijk doen jullie dat . Sla een geschiedenisboek open, en kijk zelf . Jullie geschiedenis is geschreven door mensen die willen dat hun kinderen de wereld vanuit een bepaalde invalshoek zien .Elke poging historische uiteenzettingen uit te breiden met een weidsere visie op de feiten, wordt afgesnauwd en ‘revisionistisch’ genoemd . Jullie willen de waarheid over jullie verleden niet aan jullie kinderen vertellen, want anders zien ze wie jullie werkelijk zijn .

De Amerikaanse geschiedschrijving wordt bijvoorbeeld overheerst door de visie van blanke, angelsaksische protestantse mannen . Wanneer vrouwen, Afro-Amerikanen of andere minderheden roepen : ‘ hé wacht eens, zo is het niet gegaan ! Jullie hebben een groot deel weggelaten ’, dan worden jullie horendol, en bleren en eisen dat de ‘révisionisten’ ermee stoppen jullie handboeken te veranderen.Jullie willen niet dat julie kinderen weten wat er écht gebeurd is . Jullie willen, dat zij weten hoe jullie het gebeurde hebben gerechtvaardigd vanuit jullie invalshoek. Zal ik eens een typisch Amerikaans voorbeeld aanhalen ?


Gaarne


In de Verenigde Staten leren jullie je kinderen niet alles over de beslissing om atoombommen op twee Japanse steden te gooien, waarbij honderdduizenden mensen werden gedood of verminkt, jullie presenteren hen liever de feiten zoals jullie ze zien, en zoals jullie wensen dat zij ze zullen zien . Wanneer een poging wordt ondernomen, dit gezichtspunt meer in evenwicht te brengen met dat van iemand anders – in dit geval de japanners – maken jullie een herrie alsof het huis te klein is; jullie eisen op hoge poten dat geen enkele school er zelfs maar over mag denken dergelijke gegevens, in een historische terugblik op deze belangrijke gebeurtenis te presenteren. Aldus onderwijs je geen geschiedenis, maar politiek .


Politiek wordt verondersteld een accuraat, en compleet, verslag te geven over wat er feitelijk is gebeurd. Politiek gaat nooit over wat er feitelijk is gebeurd. Politiek is altijd iemands visie op wat er gebeurd is .Geschiedenis onthult, politiek rechtvaardigt . Geschiedenis legt dingen bloot , politiek bedekt ze, vertelt slechts één kant . Politici haten oprecht geschreven geschiedenis . En oprecht geschreven geschiedenis is ook niet al te zeer te spreken over politici .


Nochthans dragen jullie de nieuwe kleren van de Keizer, want jullie kinderen kijken uiteindelijk dwars door jullie heen . Kinderen die geleerd hebben kritisch te kijken, kijken naar jullie geschiedenis en zeggen ‘ och arme, hoezeer hebben mijn ouders en anderen zichzelf voor de gek gehouden’. Jullie kunnen dat niet verdragen en daarom hameren jullie dergelijke gedachten er vanaf het begin goed uit. Jullie willen niet dat jullie kinderen over de meest elementaire feiten beschikken. Jullie willen dat zij jullie weergave van de feiten aannemen .


Ik denk dat u hier overdrijft . Ik denk dat u het te zeer op de spits drijft .


Echt waar ? De meeste mensen in jullie samenleving willen niet eens dat hun kinderen de basisfeiten van het leven kennen . Mensen sloegen helemaal tilt toen de scholen kinderen gingen leren hoe het menselijk lichaam werkt. Nu worden jullie verondersteld kinderen niet te vertellen hoe aids wordt overgedragen of hoe je die overdracht kan stoppen . Tenzij je ze natuurlijk vanuit een bepaalde invalshoek vertelt hoe je aids moet voorkomen . Dan is het in orde . Maar ze gewoon de feiten geven en zelf de dingen laten uitzoeken ? van je leven niet !


Kinderen zijn er nog niet rijp voor, om zulke zaken zelf uit te zoeken . Zij moeten goed begeleid worden .


Heb je onlangs nog rondgekeken in de wereld om je heen ?


Wat is daarmee ?


Je ziet dan hoe jullie je kinderen in het verleden begeleid hebben .


Nee, dat is hoe we hen misleid hebben . Als de wereld er vandaag de dag slecht aan toe is – en dat is op verlerlei manieren het geval – dan is dat niet omdat wij geprobeerd hebben onze kinderen de oude waarden te leren, maar omdat we hebben toegelaten, dat zij al die ‘nieuw-lichterij’ te leren krijgen .


Je gelooft daar heilig in, is het niet ?


Natuurlijk geloof ik dat ! Als we het onderwijs aan onze kinderen gewoon tot lezen, schrijven en rekenen hadden beperkt, in plaats van ze al die ‘kritisch-denken’ –onzin te voeren, waren we een stuk beter af geweest . Als we die zogenaamde seksuele voorlichting buiten de klaslokalen hadden gehouden en thuis hadden gelaten, waar het ook hoort, dan hadden we nu geen tieners die baby’s krijgen, alleenstaande moeders die op hun 17de bijstand aanvragen, of een wereld die totaal doorgedraaid is. Als we erop hadden aangedrongen dat onze jongeren volgens onze morele standaard leefden, in plaats van ze los te laten en hun eigen standaard te bepalen, zouden we onze vroeger zo sterke, levendige natie niet hebben teruggebracht tot eens schamele imitatie van zichzelf .


Ik snap het .


En nog een ding. U hoeft bij mij niet aan te komen met verhalen over hoe wij Amerikanen ons nu moeten schamen over wat er in Hiroshima en Nagasaki is gebeurd . We maakten een eind aan de oorlog, in godsnaam . We hebben duizenden levens gered . Aan beide kanten. Het was de prijs van de oorlog . Niemand was ingenomen met die beslissing, maar er moest iets worden besloten .


Ik snap het .


Ja, U snapt het. U bent net als de rest van al die linksige progressieve socialisten. U wilt dat wij onze geschiedenis herschrijven, prima. U wilt dat wij ons zelf uit de geschiedenis wegschrijven. Op die manier krijgen jullie progressievelingen alsnog je zin. Neem de wereld over, schep jullie eigen decadente samenlevingen maar, herverdeel alle rijkdom. De macht aan het volk en al dat soort geouwehoer. Behalve dat het ons nooit ergens gebracht heeft. Wat wij nodig hebben is een terugkeer naar het verleden, naar de waarden van onze voorvaderen. Daar hebben we behoefte aan!


Uitgeraasd ?


Ja ik heb mijn zegje gedaan. Wat vond u ervan ?


Tamelijk goed.....


Tja als je een tijdlang voor de radio hebt gewerkt, zit je nooit om een vlotte babbel verlegen .


En dit is wat mensen op jullie planeet denken, toch?


Reken maar van yes! En niet alleen in de Verenigde Staten. Ik bedoel, U kunt de naam van het land vervangen en de naam van de oorlog; las maar elke willekeurige aanvallende actie door elke willekeurige natie in het verleden in. Doet er niet toe. Iedereen denkt dat zij gelijk hebben. Iedereen weet dat het de andere persoon is die het mis had. Vergeet Hiroshima maar. Kijk maar naar Berlijn. Of Bosnië. Iedereen weet dat de oude waarden vroeger wel werkten. Iedereen weet dat de aarde naar de hel afzakt. Niet alleen in de Verenigde Staten. Overal. Er wordt alom geroepen en gesmeekt om een terugkeer naar de oude waarden en een terugkeer naar nationalisme, overal ter wereld.


Ik weet dat het zo is.


En wat ik heb geprobeerd, is die hartenkreet te verwoorden, die zorg, die woede.


Je hebt er iets moois van gemaakt. Je had Mij bijna overtuigd.


En? Wat zegt U tegen hen die echt zo denken?


Geloof je nou werkelijk dat de dingen dertig, veertig, vijftig jaar geleden beter waren, zeg Ik dan. Het geheugen heeft maar weinig visie, zeg Ik dan. Jullie herinneren je alleen de goede zaken, niet de slechte. Dat is natuurlijk, normaal. Maar laat je niet misleiden. Denk eens kritisch na en herkauw niet wat anderen je geleerd hebben te denken.Om bij ons voorbeeld te blijven, geloof je werkelijk dat het nood-zakelijk was de atoombom op Hiroshima te gooien? Wat hebben Amerikaanse historici te zeggen over al die rapporten van hen die zeggen echt te weten wat zich heeft voorgedaan, namelijk dat het Japanse keizerrijk zich in het geheim bereid had verklaard tegenover de geallieerden de oorlog te beëindigen nog voordat de bom was gegooid?Het kan natuurlijk zijn dat jullie eigen verslag toch correct is. Het kan zijn dat het Amerikaanse gezichtspunt werkelijk weergeeft wat zich heeft voorgedaan. Dat is niet het punt van deze discussie. Het punt is dat jullie scholingsprogramma kritisch nadenken over dit soort thema's niet toelaat, evenmin over veel andere thema's wat dat betreft. Kun jij je voorstellen wat een docent maatschappijleer of geschiedenis in lowa overkomt als hij zijn leerlingen dit soort vragen stelt, hen uitnodigt en aanmoedigt zelf deze thema's uitgebreid te bestuderen en hun eigen conclusies te trekken? Daar gaat het om! Jullie willen niet dat jullie jongeren hun eigen conclusies trekken. Jullie willen dat zij tot eenzelfde besluit komen als jullie. Aldus verdoem je hen dezelfde fouten te maken waar jullie conclusies jullie toe verleid hebben.


Maar wat dan over deze uitspraken die door veel mensen worden gedaan over oude waarden en de desintegratie van de huidige samen- leving? Wat over de enorme toename van het aantal tienerouder- schappen, bijstandsmoeders en onze doorgedraaide wereld?


Jullie wereld is doorgedraaid. Daar sluit Ik Me bij aan. Maar jullie wereld is niet doorgedraaid ten gevolge van wat jullie de scholen aan jullie kinderen laten leren. Zij is doorgedraaid door wat jullie niet laten onderwijzen. Jullie laten je scholen niet onderwijzen dat liefde het enige is dat telt. Jullie laten jullie scholen niet praten over onvoorwaardelijke liefde.


Hel en verdoemenis, we laten onze godsdiensten daar zelfs niet over praten.


Dat klopt. En jullie zullen het jullie nageslacht niet toestaan om onderwezen te worden, zichzelf en hun lichamen bewust te zijn, of hun menselijkheid en hun wonderlijke seksuele zelf. En jullie staan je kinderen niet toe te weten dat zij allereerst en bovenal spirituele wezens zijn die in een lichaam bivakkeren. Evenmin behandelen jullie je kinderen als geesten die in het lichaam komen.In samenlevingen waar openlijk over seksualiteit wordt gesproken, waar seksualiteit vrijelijk wordt bediscussieerd en ondergaan, bestaan nauwelijks seksuele misdaden, zijn nagenoeg alle zwangerschappen gewenst en komen amper ongewenste of 'onwettige' geboortes voor. In hoogontwikkelde samenlevingen zijn alle geboortes zegeningen en wordt voor het welzijn van alle moeders en alle kinderen gezorgd. Die samenlevingen willen het zelfs niet anders.In samenlevingen waar de geschiedenis niet wordt verbogen volgens de wil van de sterksten en invloedrijksten, worden de fouten uit het verleden erkend en nooit herhaald; eenmaal is genoeg voor gedrag dat duidelijk zelfdestructief is. In samenlevingen waar kritisch denken, probleemoplossing en levensvaardigheden worden onderwezen, in plaats van het van buiten leren van feiten, worden zelfs zogenaamde te rechtvaardigen daden uit het verleden kritisch onderzocht. Niets wordt zonder meer aangenomen.


Hoe kan dat werken?Laten we ons voorbeeld uit de Tweede Wereldoorlog gebruiken. Hoe zou een school die het onderwijs in levensvaardigheden verkiest boven het leren van feiten het historische verhaal over Hiroshima brengen?


Jullie leraren zouden hun leerlingen precies vertellen wat zich toen heeft voorgedaan. Zij zouden alle feiten - àlle feiten - noemen die tot die gebeurtenis hebben geleid. Zij zouden de gezichtspunten van historici van beide kanten bijeenbrengen in het besef dat elk verhaal meerdere invalshoeken kent. Ze zouden de klas niet vra¬gen de betrokken feiten van buiten te leren. In plaats daarvan zouden zij de klas uitdagen. Ze zouden zeggen: 'nu hebben jullie alles over deze gebeurtenis gehoord, jullie weten alles wat eraan voorafging en wat erop volgde. We hebben jullie zoveel mogelijk 'kennis' aangeboden als beschikbaar is. Welke 'wijsheid' kunnen jullie nu uit deze 'kennis' afleiden? Als jullie werden gekozen om de onderhavige problemen op te lossen, die toen werden opge¬lost door de bom te gooien, wat zouden jullie dan doen? Kunnen jullie een betere manier bedenken?


O, natuurlijk. Da's gemakkelijk. Iedereen kan op die manier met antwoorden op de proppen komen, met het voordeel van kennis achteraf. Iedereen kan over iemands schouder meekijken en beweren dat ze het anders, beter zouden doen.


Waarom doen jullie dat dan niet? Pardon? Ik vroeg waarom jullie dat dan niet doen. Waarom kijken jullie niet over je schouder om van je verleden te leren en vervolgens anders te handelen? Ik zal zeggen waarom. Als jullie je kinderen kritisch naar het verleden laten kijken en hen dat laten analyseren - als jullie daadwerkelijk van hen verlangen dat ze dat doen als deel van hun opvoeding - lopen jullie immers het risico dat ze het oneens zijn met hoe jullie de dingen hebben afgehandeld. Ze zullen het hoe dan ook oneens zijn, natuurlijk, jullie laten echter niet te veel ervan toe in jullie klaslokalen. Daarom moeten ze ermee de straat op. Met spandoeken zwaaien. Tomaten gooien, bh's en vlaggen verbranden. Alles doen waardoor ze jullie aandacht krijgen, waardoor jullie tot inzicht komen, jullie jongeren roepen: 'er moet een betere manier zijn!'Maar jullie horen ze niet. Jullie willen ze niet horen. En jullie willen ze zeker niet in het klaslokaal aanmoedigen om kritisch na te denken over de feiten die jullie geven. Snap het dan, zeggen jullie tegen hen. Jullie hoeven ons niet te vertellen dat wij alles verkeerd hebben gedaan. Snap dan dat wij het juist goed hebben gedaan.Dat is de manier waarop jullie je kinderen opvoeden. Dat is wat jullie een opvoeding noemen.

Maar er zijn sommigen die stellen dat het de jongeren en hun gekke, idiote, progressieve ideeën zijn die de Verenigde Staten en de wereld naar de ondergang leiden. Die onze op waarden georiënteerde cultuur omdat jullie dat ook doen. Zij gebruiken seks manipulatief, onverantwoordelijk en schaamtevol omdat jullie dat ook doen. Het enige verschil tussen jongeren en ouderen is dat jongeren alles in de openbaarheid doen.

Ouderen verbergen hun gedrag en daden. Ouderen denken dat jongeren dat niet door hebben. Maar jongeren zien alles. Niets blijft voor hen verscholen. Zij zien de hypocrisie van hun ouderen en proberen daar wanhopig verandering in te brengen. Als ze dat echter hebben geprobeerd en er niet in zijn geslaagd, zien ze geen andere mogelijkheid dan ouderen na te doen. Hierin hebben ze ongelijk, maar ze hebben nooit anders geleerd. Het werd hun niet toegestaan kritisch te analyseren wat ouderen uitvraten. Ze mochten alleen maar memoriseren. Wat je memoriseert, memorealiseer je.


Hoe moeten we onze jongeren dan opvoeden?


Behandel ze allereerst als geesten. Zij zijn geesten die een fysiek lichaam ingaan. Dat is niet gemakkelijk voor een geest om te doen; niet gemakkelijk ook om aan gewend te raken. Het is nogal beperkend, insluitend. Het kind zal het daarom ook uitschreeuwen, omdat het plotseling zo ingeperkt is. Hoor die kreet. Begrijp hem. En geef jullie kinderen zo goed mogelijk een gevoel van 'onbegrensdheid'.

Introduceer ze vervolgens in de wereld die jullie met zorg en zachtaardigheid hebben gecreëerd. Wees zorgzaam - voorzichtig - met wat je in hun geheugenopslagruimte invoert. Kinderen herinneren alles wat ze zien, alles wat ze ervaren.

Waarom geven jullie kinderen een klap direct nadat ze de moederschoot hebben verlaten? Menen jullie nu werkelijk dat dit de enige manier is om hun motortje aan de gang te krijgen? Waarom halen jullie baby's van hun moeder weg enkele minuten nadat ze gescheiden zijn van de enige levensvorm die ze tot dusver in hun huidige bestaan gekend hebben? Kan het meten en wegen en knijpen en prikken niet eventjes wachten, zodat de pasgeborene de veiligheid en troost kan ervaren van haar die hem het leven heeft gegeven! Waarom laten jullie toe dat sommige van de eerste indrukken waaraan jullie kinderen blootgesteld worden, gewelddadig zijn? Wie heeft jullie gezegd dat dit goed is voor jullie kinderen? En waarom verstoppen jullie beelden van liefde? Waarom leren jullie kinderen zich te schamen en generen voor hun eigen lijf en alle lichaamsfuncties door jullie lichaam voor hen af te schermen of door hun te vertellen dat ze zichzelf niet mogen aanraken op manieren die genot verschaffen? Welke boodschap geef je ze door over genot? En welke lessen over het lichaam? Waarom sturen jullie je kinderen naar scholen waar onderlinge wedijver wordt toegelaten en aangemoedigd, waar de 'beste' zijn en het 'meeste' leren worden beloond, waar prestaties worden 'gemeten' en vooruitgang in een eigen tempo nauwelijks wordt geaccepteerd? Wat leren jullie kinderen hierdoor begrijpen? Waarom leren jullie je kinderen niet over beweging en muziek, vreugde en kunst, de geheimen in sprookjes en de wonderen van het leven? Waarom brengen jullie niet naar buiten wat natuurlijkerwijze te vinden is in het kind, eerder dan proberen er iets in te stoppen wat onnatuurlijk is voor het kind?

En waarom laten jullie jongeren geen logica en kritisch denken en probleemoplossing en creatie leren, met gebruikmaking van de instrumenten van hun eigen intuïtie en hun diepste innerlijke kennis, in plaats van de regels en gememoriseerde systemen en conclusies van een samenleving die bewezen heeft zich niet volgens die methodes te kunnen ontwikkelen, maar die er toch gebruik van blijft maken?



12.


CONFLICTEN TUSSEN LEERKRACHTEN

DIENEN DE GROEI VAN DE SCHOOL


  Hilde van Bulck

Samtati : Huis van Bewust-Zijn

 

Onlangs heeft Lieven Boeve, topman van het katholiek onderwijs,

aangekondigd dat er een nieuwe bemiddelingsdienst komt bij het VSKO.

De dienst moet kleine ergernissen tussen leerkrachten en tussen leerkrachten en directie van hun explosiviteit ontdoen. Een zinvol initiatief?

Of zijn er andere mogelijkheden?

 

Dit initiatief kan ik alleen maar toejuichen. Nu eindigen kleine geschillen soms in de rechtbank, een werkwijze die bittere sporen nalaat en jarenlang kan nazinderen. Bovendien is een rechtbank niet de plaats waar je communicatieve en relationele vaardigheden aangescherpt worden. En wat doe je dan met het volgende geschil? Weer naar de rechtbank spurten? Vanuit welke expertise kan een rechtbank uit de hand gelopen akkefietjes in een school trouwens benaderen? Het lijkt me eerder dat ze ander werk te doen hebben.

 

Een bemiddelingsdienst bij het VSKO lijkt dus op het eerste zicht een schitterend initiatief om de geladenheid te neutraliseren en de partijen met elkaar in communicatie te laten gaan. Ik zou zelfs zeggen dat de dienst al jaren eerder had moeten opgericht worden, ook al was er al een erkende bemiddelaar aan het werk.

 

De vrees dat een bemiddelingsdienst vele brandjes moet blussen of aan symptoombestrijding gaat doen, is niet onbestaande. De stappen naar conflictbeheersing beginnen al veel vroeger. Hoe komt het dat er zoveel conflicten zijn in een school? Dat de spanning in de leraarskamer soms te snijden is? Dat leerkrachten en directie geen gemeenschappelijke communcatietoon vinden? Wordt er tijdens de bemiddeling ook gekeken naar de oorsprong? Niet naar dat wat men op het eerste zicht waarneemt, maar kijkt men ook naar de dynamieken die onderhuids spelen en niet gemakkelijk te (be)grijpen zijn?

 

Zouden systeemopstellingen een oplossing kunnen zijn? Tijdens een systeemopstelling stelt de vraagsteller volgens zijn innerlijk beeld representanten, die de betrokkenen van een conflict vertegenwoordigen, tegenover elkaar op. De problematische onderlinge verhoudingen worden onmiddellijk zichtbaar. De opstelling wordt begeleid tot er een verbeterde ordening ontstaat. Deze werkwijze levert verhelderende inzichten en een gedragswijziging op. Bij systeemopstellingen voor school-, klas-, en leerproblemen zie je dat een conflict vele ondergrondse vertakkingen heeft en veel meer personen beïnvloedt dan enkel de strijdende partijen.

 

Wat we op het eerste zicht als een probleem omschrijven, blijkt meestal om iets heel anders te gaan. Het gaat om het vinden van de juiste plaats, de overvloedige werking van projecties en spiegelingen vanuit de eigen emotionele rugzak, oude gebeurtenissen waar geen aandacht meer aan wordt besteed maar die willen erkend worden, personen die onrechtmatig uitgesloten werden én worden en waarvan de bijdrage aan de school niet wordt erkend. Of personen die de ergernissen van anderen overnemen en tot uitdrukking brengen in conflicten, terwijl diegene waar het werkelijk om gaat buiten schot blijft. Het conflict of de ergernissen zoals de heer Boeve ze noemt, zijn eigenlijk symptomen, uitingsvormen van iets veel fundamenteler. Ze trekken de aandacht naar de onbalans in het systeem, of in een team. Als een directieteam bijvoorbeeld niet goed overeen komt, komt dit tot uiting tussen de strijdende partijen in de leraarskamer of in klassen die niet meer te hanteren zijn. Een school heeft dan de neiging om de focus te richten op de manifesterende uitingsvorm van een conflict dat zich eigenlijk op een ander niveau bevindt. Kennis daarover is nog onvoldoende aanwezig in de scholen. Een onterechte strafmaatregel kan dan de basis zijn voor nieuwe moeilijkheden waarbij men op de duur de verbanden compleet uit het oog verliest.

 

Het is van ontzettend groot belang dat scholen en hun teams harmonieus kunnen samenwerken. Kinderen leren door imitatie. Als het leerkrachtenteam samen overlegt en tot een consensus komt, als iedereen in de groep er volwaardig mag bijhoren, stroomt de goesting om leerkracht te zijn mee naar de klaslokalen en popelen leerlingen om te leren. Het resultaat van het omgekeerde komt terug in de verhalen over probleemsituaties op school.

 

Conflicten kun je zien als groeikansen. Ze bieden een ruimere kijk op het niet aangeboorde potentieel van de school en haar participanten. Daarvoor moet je de diepte durven induiken en je zelfkennis en zelfliefde vergroten. Dat is werkelijk leren. Dit vraagt een globale aanpak die start bij de vorming van de leerkrachten, maar eigenlijk bij de docenten die de leerkrachten opleiden. Er is dus nog werk aan de winkel, maar het is boeiend en winstgevend werk. Systeemopstellingen kunnen hun steentje bijdragen.


 

                                              13.


Drie redenen waarom ons onderwijs je geluksgevoel ondermijnt

Schrijver Mark Manson is succesvol, ondanks zijn opleiding....



Vandaag is Mark Manson een succesvolle schrijver, blogger en ondernemer. Maar dat leerde hij niet op school, zo schrijft hij in een opvallend artikel op de Amerikaanse nieuwssite Vox.com. Wel integendeel. Hij zet drie oorzaken op een rij waarom ons geluksgevoel er op achteruit ging door wat we wél op school geleerd hebben.


Het grootste probleem van ons onderwijs, met een grote klemtoon op exacte wetenschappen, is dat het de fundamenten lijkt te leggen voor een kille prestatiesamenleving. Omdat kinderen er in de meeste gevallen van jongs af geleerd worden om resultaten neer te zetten. In een interview over geluk drukte hoogleraar psychologie aan de KU Leuven Mia Leijssen al uit hoe gevaarlijk zo'n instelling kan zijn. "Beter dan kinderen constant aan te sturen op prestaties, zouden we hen waarderen voor de talenten die ze al hebben", stelde ze. 


Van die opvatting lijkt ook Amerikaans schrijver, blogger en ondernemer Mark Manson overtuigd. In een artikel voor het Amerikaanse nieuwsmedium Vox licht hij toe waar het volgens hem precies spaak loopt in het Westerse onderwijssysteem en hoe dat de kwaliteit van ons latere leven op een negatieve manier beïnvloedt.


1. Je leert je eigenwaarde te laten afhangen van het oordeel van anderen


"We leven in een cultuur waar mensen meer waarde hechten aan hoe ze overkomen, dan aan hoe ze zich voelen", merkt Manson op met de selfiecultuur op Facebook en Instagram in het achterhoofd. "Of we al dan niet gelukkig zijn hangt meer af van de goedkeuring en adoratie van anderen, dan van ons eigen oordeel."


Als voornaamste oorzaak daarvoor wijst Manson naar het onderwijs: "Op school al wordt ons aangepraat dat tegemoetkomen aan eisen van anderen belangrijker is dan het opkomen voor onze eigen idealen. Pas wanneer we goede punten halen, goed zijn in sport en ons sociaal wenselijk gedragen, worden we beloond."


Doordat van ons voortdurend verwacht wordt, dat we in het vooropgelegde plaatje passen, zouden mensen echter niet langer stilstaan bij hun eigen passies en wensen. En laat het vinden van een eigen doel in het leven nu net een essentiële voorwaarde zijn voor een zinvol en gelukkig bestaan.


2. Je leert dat mislukkingen slecht en schandelijk zijn


In ons onderwijs - en vaak ook op de werkvloer - word je maar beloond voor je inspanningen als je direct 'spot on' kan doen wat er van jou verwacht wordt. Mislukkingen worden daarbij meestal niet getolereerd. Nochtans is de weg naar succes vaak bezaaid met mislukkingen. Sterker nog: het zijn net onze ervaringen met falen die ons het meeste bijbrengen: "Ze leren ons hoe we het volgende keer beter doen".


Door jonge mensen hier niet in te ondersteunen, wordt niet alleen op hun durf maar ook hun vermogen tot innovatief denken een beklemmende rem gezet. "Het is immers pas wanneer mensen voldoende ruimte voelen om fouten te maken dat ze ook out of the box durven denken."


3. Je leert afhankelijk te zijn van autoriteiten om richting aan je leven te geven

Een laatste storende attitude die ons via onze schoolse loopbaan werd opgedrongen, is volgens Manson dat we allemaal voor een groot stuk op de inbreng van anderen lijken te rekenen wanneer het om de sturing van ons eigen leven gaat. "Mensen zijn voortdurend op zoek naar een autoriteit van buitenaf die hen kan vertellen wat ze moeten doen", zegt hij.


Zo'n houding biedt niet alleen een makkelijke vorm van houvast, het zorgt er ook voor dat wanneer het even misgaat in ons leven, we ons daar niet helemaal alleen voor verantwoordelijk hoeven te voelen."



Hoewel we tot op zekere hoogte allemaal baat hebben bij een stukje autoriteit, is helemaal afhankelijk worden van de leidinggevende adviezen van anderen toch niet meteen raadzaam. "Enkel afgaan op wat anderen aanraden, haalt elke vorm van doelmatigheid, zin en creativiteit uit je leven", zegt Manson.


Om die reden is iedereen dan ook best heer en meester over zijn eigen levenspad, zo zegt hij. "Elke vorm van maatschappelijke autoriteit moet te allen tijde in vraag gesteld worden, of dat nu die van een religieuze leider, je leraar, je baas of zelfs die van je beste vriend is."


De Morgen



























14   Een gezonde pijnappelklier

is belangrijk in deze tijd 



Om de controle over je eigen leven terug te krijgen en leugens door te kunnen prikken zijn een gezonde pijnappelklier en een goede geestelijke gezondheid een belangrijke voorwaarde. De meeste mensen brengen hun dagen door als gemanipuleerde slaven. Vandaag de dag komen wetenschap en spiritualiteit steeds meer samen en bieden ons sleutels aan. Vele geheimen zijn openbaar geworden. Een daarvan is het belang van een schone pijnappelklier.


De pijnappelklier of epifyse is gelegen in het geometrische centrum van de hersenen. Dit correleert met de locatie van de grote piramide van Giza in het geometrische centrum van de continenten op aarde.


De pijnappelklier werd door volken uit de Oudheid het derde oog genoemd. Het zou magische krachten hebben. Dat is misschien de reden waarom de Franse filosoof Descartes de pijnappelklier de zetel van de ziel heeft genoemd, wat we de ‘mind’ of geest noemen.


De pijnappelklier reageert op licht en speelt diverse rollen bij het menselijk functioneren. De klier maakt twee hormonen aan, serotonine en melatonine en Dimethyltryptamine (DMT). De hormonen reguleren een reeks biologische processen, die verband houden met de waak- en slaaptoestand.


Melatonine reguleert het zogenaamde circadiaans ritme (een ritme van ca. één dag) en het grotere met jaargetijden samenhangende ritme. Melatonine wordt in de nacht, gedurende de slaap, losgelaten in de bloedstroom. Ook gedurende meditatie scheidt de pijnappelklier melatonine af.


Serotonine is een chemische stof die veelvuldig in de natuur aanwezig is, o.a. in pruimen en bananen. Serotonine is een neurotransmitter die invloed heeft op je stemming, zelfvertrouwen, slaap, emotie, seksuele activiteit en eetlust.


Gedurende het ouder worden verkalkt de pijnappelklier meestal. De melatonineproductie vermindert dan eveneens. Deze verminderde melatonine productie wordt daarom in verband gebracht als de veroorzaker van het verouderingsproces. 


De pijnappelklier kan door belasting vanuit het milieu en stress worden aangetast: door ongewoon sterke ritmische lichtprikkels, straling, magnetische velden, grote temperatuurverschillen, grote hoogte, voedingstekorten en dagelijkse stress. 


De pijnappelklier van dieren bevat magnetisch materiaal en zorgt ervoor dat zij kunnen navigeren. Het is een “magneto-ontvanger” die zich afstemt op magnetische velden op aarde en in de lucht. Wellicht is de klier bij mensen verantwoordelijk voor een onbewust navigatiesysteem?


Elektromagnetische velden (EMF) onderdrukken de werkzaamheid van de pijnappelklier en verminderen de melatonine productie.  EMF kunnen er dus voor zorgen dat het biologische ritme wordt verstoord.


Een aantal jaren geleden publiceerde NewScientist een artikel waaruit bleek dat er een direct verband bestaat tussen zonnevlammen en de mensen op aarde. Een zonnevlam is een explosieve gebeurtenis in de zonneatmosfeer, waarbij energie vrijkomt die wordt vastgehouden in magnetische velden.


Zonnevlammen zorgen voor een plotselinge sterke toename van hoogenergetische elektromagnetische straling op aarde. Ook het magnetisch veld rondom mens en dier wordt erdoor beïnvloed. De magnetische stormen kunnen het circadiaanse ritme en de productie van melatonine in de epifyse verstoren, met alle gevolgen van dien.


Functie pijnappelklier volgens de officiële wetenschap

De westerse wetenschap heeft nog niet zoveel feiten over de functie van de epifyse verzameld, naast de ontdekking van de productie van de hormonen serotonine, melatonine en Dimethyltryptamine (DMT).


DMT is verwant aan de neurotransmitter serotonine. De functie van de stof is tot dusver onduidelijk, al blijkt uit onderzoek dat DMT mogelijk een rol speelt bij schizofrenie, bijna-doodervaringen en visueel dromen. DMT heeft psychoactieve eigenschappen.


Men heeft lange tijd gedacht, dat de pijnappelklier een overblijfsel was van een groter orgaan. Dermatologieprofessor Aaron B. Lerner en zijn collega's aan Yale Universiteit, hoopten dat een substantie uit de epifyse nuttig zou kunnen zijn voor het behandelen van huidziekten, zij isoleerden het hormoon melatonine in 1958.


De pijnappelklier produceert meer melatonine wanneer het donker is en minder onder invloed van licht. Cellen in het oog zenden informatie over de cyclus van dag en nacht naar de epifyse.


Bij vogels en reptielen ligt de pijnappelklier dicht bij de huid. Er is dus geen interactie met de ogen nodig om de dag en nachtcyclus te registreren. Bij deze dieren is de pijnappelklier de belangrijkste klok.


Mensen met borstkanker hebben minder melatonine in hun bloed en mensen bij wie de epifyse is weggehaald hebben een grotere kans op kanker. Melatonine heeft een beschermende werking op afbraak van DNA en een stimulerende werking op het immuunsysteem.


Overvloedige melatonineproductie bij kinderen remt de seksuele ontwikkeling af. Tumoren in de pijnappelklier worden in verband gebracht met vroegtijdige puberteit.
































Schoonmaken van de pijnappelklier

Het schoonmaken van de pijnappelklier wordt belangrijk wanneer je toegang wilt krijgen tot multidimensionale perceptie. De pijnappelklier maakt DMT aan wanneer ze volledig werkzaam is. Een ontwaakte epifyse geeft je toegang tot bewust uittreden, astraal reizen, andere dimensies ontdekken en helderziendheid.


Wanneer de pijnappelklier ontwaakt kan men een soort druk voelen in de basis van de hersenen. Ook een hoofdtrauma kan de activatie van het derde oog tot gevolg hebben.


Hoewel de fysieke functie van de epifyse bij wetenschappers lang onbekend is gebleven, hebben mysteriescholen altijd geweten, dat deze klier ter grootte van een gedroogde erwt (nauwelijks 200 milligram), de deur is tussen de materiële en spirituele wereld. 


Ontgiften van de pijnappelklier


1. Kwik en alles waarin kwik zit is giftig voor de pijnappelklier.


Amalgaam vullingen, ook wel “kwik” vullingen genoemd omdat amalgaam een legering is van kwik en zilver, liever weghalen. 

Vaccinaties, ze bevatten namelijk het conserveermiddel thimerosal, dat voor ca. 50% uit kwik bestaat.

Garnalen en tonijn. In het algemeen geldt, hoe groter de vis, hoe meer kwik.

Spaarlampen: wanneer deze breken kan men een duidelijke kwiklucht ruiken.

Kwik kan door dagelijks Chlorella, tarwegras of spirulina te slikken uit het lichaam gezuiverd worden.

Elke dag verse koriander innemen helpt om kwik uit de hersenen te halen.

2. Fluoride - in tandenpasta en water. Zorgt ervoor dat de pijnappelklier verkalkt. Zie onderaan voor een aanvullend artikel over de pijnappelklier en fluor….


3. Biologische groente: een goede ontgiftende werking gaat uit van biologische groenten en fruit, vooral als daarvan een groot deel rauw wordt genuttigd. Pesticiden zijn zeer vervuilend voor het lichaam op alle vlakken.


4. Alcohol en roken: stop ermee, ook de emotionele en geestelijke verslaving eraan oplossen. Meestal komt dit neer op een gebrek aan zelfvertrouwen en eigenwaarde en/of onverwerkt trauma. 


5. Helen van je hart, zorgt voor een verhoogde frequentie. Angsten onder ogen zien en oplossen.


6. Andere toxinen zoals aspartaam, witte suiker, alle toevoegingen beginnend met E1, chemische deodorant, schoonmaakmiddelen, luchtverfrissers en mondspoelmiddelen (gewoon spoelen met zou water is voldoende).


7. Rauwe chocolade, cacaoboon die niet is verhit, is in kleine hoeveelheid goed voor de pijnappelklier.




Ontwaken

We hebben allemaal krachten in ons, die tot nu toe sluimerend en onbewust zijn. We kunnen de pijnappelklier tot leven wekken en evolueren naar een hoger bewustzijnsniveau. Begin met de televisie uit te zetten. De televisie is een manipulatiemiddel ter controle van de massa. Stop de dagelijkse stroom ongezonde portie leugens en leer de waarheid onderscheiden. Investeer tijd in werkelijke educatie. Open de deur tussen de materiële en spirituele wereld en help jezelf helen, op fysiek, emotioneel en spiritueel niveau.


Bronnen:

http://thewatchers.adorraeli.com/2012/01/24/why-pineal-gland-and-mental-health-are-most-important-in-these-times/ 

http://thewatchers.adorraeli.com/2012/01/12/mercury-poisoning-of-our-mind-body-and-the-planet-no-multidimensional-perception/ 

http://thewatchers.adorraeli.com/2012/01/10/safely-avoid-and-remove-dangerous-man-made-fluoride/



Reacties  ....

Fluor en de pijnappelklier

Laatst was ik bij iemand op bezoek die weigerde fluoridehoudende tandpasta te gebruiken. Ik keek daar wat van op en ben vervolgens op internet gaan speuren om meer informatie te verkrijgen over de mogelijke nadelige effecten van fluoride op het lichaam en ik werd daarbij vooral onaangenaam verrast door het effect van fluoride op de pijnappelklier in de hersenen.


De pijnappelklier is een klier in de hersenen welke vooral bij kinderen groot is en vanaf de puberteit in grootte begint af te nemen en naarmate mensen ouder worden begint het zelfs te verkalken. Sommigen leggen een link tussen veroudering en een slechter functionerende pijnappelklier. De klier maakt allerlei hormonen aan waarvan melatonine de meest bekende is. Melatonine wordt vooral aangemaakt zodra het donkerder wordt wat het verlangen om te slapen bevorderd.


Het is ook deze klier die Descartes in 1649 beschreef als de 'Zetel van de Ziel'. Volgens recentelijk onderzoek zou het gebied rondom deze klier vooral geactiveerd worden als mensen mediteren (zie Is the Seat of the Soul in the Brain? (New Scientist). Baconnier et. al (2002) wijzen op de aanwezigheid van calciet-kristallen in deze klier.




Al met al niet zomaar een klier, maar een klier met een rijke geschiedenis en mysterieuze karakteristieken waar de wetenschap maar mondjesmaat grip op krijgt.


Fluoride-ophopingen in de pijnappelklier

Uit onderzoek van Dr. J. Luke, The Effect of Fluoride on the Physiology of the Pineal Gland (1997), blijkt dat de pijnappelklier (ook wel epifyse genoemd) erg gevoelig is voor de opname van fluoride. Zij concludeerde dat deze klier de hoogste fluorconcentratie van het hele lichaam heeft, wat de werking van de klier ernstig aantast. De klier is bijvoorbeeld minder in staat om melatonine te produceren.


Dit bericht alleen al was voor mij voldoende om per direct te stoppen met fluoridetandpasta. Ik mocht gelukkig ontdekken dat er ook nog fluoridevrije tandpasta's in omloop (van het merk paradontax bijvoorbeeld) zijn. Ik vind het geen aantrekkelijk idee om mijn pijnappelklier te vergiftigen met fluor.


Extra informatie

Toch ben ik niet over een nacht ijs gegaan want er is veel meer te lezen over de nadelige effecten van fluor. Ook binnen de wetenschap is er geen consensus. Je zou eens een blik kunnen werpen op de volgende videos: Dr. Osmunsen, Don't swallow your toothpaste, Emergency Warning Fluoride Alert, Poisoned Babies.


In de Verenigde Staten wordt fluoride in het drinkwater van veel staten toegevoegd. Uit de filmpjes hierboven blijkt dat er geen verschil is tussen de gezondheid van de tanden en het eventueel toegevoegde fluoride in het water. De Nazi’s gebruikten fluoride om de bevolking af te stompen. Behalve dat fluoride een van de meeste potente rattengiffen is, is het ook een van de basisingrediënten van Prozac en Sarin (zenuwgas).


Het advies om tandpasta niet door te slikken is bekend omdat het niet goed voor je is. Waarschijnlijk heeft dat vooral te maken met de fluoride die er inzit. Als ik echter denk aan mijn opa die het advies kreeg om bij zware hartproblemen een pilletje onder de tong te plaatsen omdat het daar snel wordt opgenomen in de bloedstroom, lijkt het me ook niet meer dan logisch om te veronderstellen dat er tijdens het tandenpoetsen ook veel fluoride in de bloedstroom terechtkomt.


De pijnappelklier heeft vanwege de hormoonfunctie een belangrijk station aan diezelfde bloedbaan en neemt zo ook veel fluoride op.


Een onderzoek uit 1953 dat verscheen in the American Journal of Public Health 'Newburgh-Kingston Caries Fluorine Study. V. Pediatric Aspects—Continuation' bevat een onderzoek waarin gekeken werd naar de effecten van gefluoriseerd water op kinderen. Er werden twee steden met elkaar vergeleken waarbij de ene stad wél en de andere stad niet gefluoriseerd water had.


Wat bleek? De meisjes van de gefluoriseerde groep bleken gemiddeld vijf maanden eerder hun eerste menstruatie te krijgen (zie ook Fluoride Dangers) dan in de controlegroep. Dit werd ook gevonden in het pijnappelklieronderzoek dat werd uitgevoerd door Jennifer Luke.


Bron: http://dhost.info/waterputklassiek/0053-fluoride-tast-pijnappelklier-aan.htm

En The Effect of Fluoride on the Physiology of the Pineal Gland 


Het IBBO (Ik Ben Bewust Onderwijs) is een erkende spirituele school voor basis- en voortgezet onderwijs. Het bewust aangaan van het levensproces geeft vrijheid, innerlijke kracht, vertrouwen, onvoorwaardelijke liefde, warmte, inzicht, passie en vreugde’. Aan het woord is Gentille Boijmans. Samen met Jean Freer vertelt ze over haar missie, de groei van de school IBBO, het helende effect van deze manier van onderwijs, en haar behoefte aan steun en hulp van vrijwilligers en het bedrijfsleven. Willen we niet allemaal dat onze kinderen gelukkige mensen zijn en zich verbonden voelen met hun hart? Laat je inspireren van wat vast het onderwijs van de toekomst zal zijn. Zie ook: www.degoednieuwskrant.nl en www.ibbo.eu


Voor een filmpje met uitzonderlijke info in verband met de werking van dit initiatief

klik hier




15       Een bericht van de Kleine Prins vanop asteroïde B 612


Lieve juf,

Het zal je waarschijnlijk verwonderen een mailtje te krijgen vanop 'asteroïde B 612 ' .

Maar daar is een héél goede reden voor .

Mijn naam is nog steeds ' kleine prins' . En ik was het jongetje dat in het begin van de jaren 40

( van vorige eeuw) naar de aarde ben gekomen, om het mensenras iets beter te leren kennen .

Zoals jullie zich vast nog wel herinneren, vond ik de mensen toch maar vreemd, en niet echt goed te begrijpen .

Zijn jullie zich bewust dat jullie vaak neen denken, maar toch ja zeggen ? Dat is behoorlijk verwarrend !


Maar goed ... Ik ben nu al een paar decennia jullie planeet vanop een afstand aan het bekijken, en heb niet de indruk dat 'het best verkochte boekje ter wereld ooit' veel aarde aan de dijk heeft gebracht . Samen met een paar collega's van andere asteroïden en planeten, zijn we tot het besluit gekomen, om dit keer niet een enkeling, maar een gigantische groep zendelingen naar de aarde te sturen .

De boodschap blijft uiteraard dezelfde : je kan enkel goed kijken met je hart, en het meest essentiële kan je niet met je ogen zien .

We hebben van de gelegenheid geprofiteerd dat de planeet aarde in frequentie ( trillingsgetal van de vibratie van de aarde )  omhoog is gegaan vanaf de jaren 85/90 ...

Zoals jullie wel weten komt iedere frequentie met een kleur overeen, en momenteel is de kleur van jullie thuishaven : indigopblauw . Al de kinderen die nu in grote getale naar de aarde zijn afgezakt, passen zich dan ook automatisch aan deze nieuwe frequentie aan, zodat bepaalde mensen die 'mediamiek' genoemd worden, bij deze kinderen de kleur 'indigo' zien overheersen .

Vermits jullie dolgraag alles voorzien van een etiketje, hebben jullie deze kinderen maar meteen voorzien van het label: INDIGOkinderen .


Door het feit dat het trillingsgetal bij deze kinderen dus hoger ligt dan bij de voorbije generatie, en mede ook door het feit dat deze kinderen hun hart open hebben staan... ( want dat was het essentiële bij hun reis naar jullie planeet ) zijn deze kinderen in staat meer dan 2 DNA strengen te gebruiken . ( Jullie hebben er veel meer, maar door enkel in jullie hoofd te zitten, hebben jullie geen toegang

tot de informatie van die 10 andere DNA strengen )


We zouden het kunnen vergelijken met een computer met 12 programmas' maar met slechts 2 icoontjes. Dus jullie zijn slechts in staat contact te maken met de 2 corresponderende programmas.

De nieuw aangekomen generatie is echter in staat hun volledige computer te gebruiken, want ze hebben maar één icoon nodig : hun hart .

En hiermee hebben ze dan toegang tot al die programmas en de daarbij horende informatie .


Daardoor , en ook door het feit dat de pijnappelklier ( of zoals jullie het zouden noemen : hun modem ) van deze kinderen nog goed functioneert, beschikken ze over een soort antenne, die hen de mogelijkheid geeft alles te registreren wat zich aandient.

Dat kan oude wijsheid zijn,( waar jullie jaren moeten voor studeren) of het bespelen van een muziekinstrument ( waar jullie jaren moeten voor oefenen) of het maken van prachtige tekeningen of schilderijen ( waarvoor je vroeger jaren school moest lopen )....

Met andere woorden: deze kinderen hebben enkel school nodig, om te weten hoe ze moeten omgaan met 'jullie boosheid, oorlogszucht, bitterheid, voorwaardelijke liefde .... ' want dat is op jullie planeet schering en inslag.

En voor deze kinderen zijn dit : fenomenen, die niet tot hùn wereld behoren .

Maar voor de rest zitten deze kinderen hun broek te verslijten op jullie scholen, want in wezen is jullie 'boekenkennis' al latent aanwezig bij deze kinderen .


En tel daar nog eens bij op, dat deze kinderen in de meeste gevallen ook nog voelen wat de juf voelt,

en wat de andere kinderen aan emoties van thuis hebben meegebracht,en je krijgt een bombardement van emoties, waardoor een kind zich in de klas zal gaan voelen als een naakte baby in een cactusveld !


Beste juffen, begrijpen jullie nu waarom in jullie land bvb. de zelfmoorden bij kinderen ongeveer 5 per maand bedraagt .

Uiteindelijk doen deze kinderen niks méér, dan wat ik aan het eind van mijn verhaaltje heb gedaan: hun lichaam achterlaten .

Maar dit is niet de bedoeling natuurlijk .

Zolang jullie niet willen leven met jullie hart open, moeten zij het goede voorbeeld komen geven.

En zich dus kwetsbaar opstellen .

Het is dus jullie taak om hun lijden tot een minimum te herleiden, door hun goede voorbeeld te volgen .


M.a.w. als jullie naar de klas komen met de spanningen van je gezinssituatie nog onder de leden, dan wordt dat geregistreerd door al die antennes in de klas, en wordt je als ' niet echt,eerlijk,  of waarheidsgetrouw' ervaren als je daarbij ook nog doet, alsof alles rozegeur en maneschijn is .

M.a.w. voor die kinderen sta je de hele tijd te liegen, en voor dat soort aanwezigheden gaan ze zich vrij snel afsluiten .

Helaas sluiten ze zich dan ook af voor de door de juf gegeven leerstof, want een leugenaar ... daar moet je geen geloof aan hechten .


In vele gevallen is de school voor deze kinderen dus een rampgebied, waar ze liefst zo ver mogelijk uit wegblijven . Vandaar ook dat er steeds meer schoolverlaters geteld worden.

En geef nu toe, als je ooit jouw vingers in een stopcontact hebt gestoken, en slachtoffer bent geworden van een pijnlijke ervaring...

dan ga je zulke situatie toch wel vermijden in de toekomst ....


Zo, daar moeten jullie het voorlopig mee doen . Ik laat vast nog wel van me horen.


Een lieve groet aan alle koningen, zakenmannen, dronkelappen, wetenschappers en geografen,

die er ondertussen zijn achtergekomen wat de betekenis is van de woorden die een collega van mij ooit naar de wereld heeft meegebracht :

Wie is als een kind, is in staat te doen wat ik deed, en meer ....

Een hint : wat deze man ooit benoemde met ' het rijk der hemelen ' is in wezen niks anders dan het gebruik van jullie 12 DNA strengen . Het ga jullie goed .


De Kleine P.



17

Ivan Zelich uit Brisbane. Met een IQ van 180 is de 17-jarige Australiër niet de doorsnee scholier. Hij was amper twee maanden oud toen hij zijn eerste woordjes begon te brabbelen en hij heeft een wiskundige stelling ontwikkeld die de wiskunde op zijn grondvesten doet daveren.



                                                                    Liang Xuming, is  Ivans wiskundepartner ©Liang Xuming



Ivans ouders merkten al snel dat hun zoon geen gewone jongen was.

Hij begon al te praten toen hij twee maanden oud was en hij leerde al

over negatieve getallen toen hij drie jaar oud was. Op zijn veertiende

kreeg Ivan een aanbieding van de University of Queensland, maar op

aanraden van zijn moeder ging hij daar niet op in. Hij verkoos naar

school te gaan zoals een gewone jongen. "Door op school te blijven,

heb ik me kunnen ontwikkelen als een goed persoon met empathie",

zegt Ivan.


Samen met een ander 17-jarige genie Xuming Liang uit San Diego ontwikkelde hij 'De Stelling van Liang Zelich'. Ivan ontmoette Xuming op het internet en beide tieners merkten snel dat ze op dezelfde wiskundige golflengte zaten: "Hij was de enige persoon met wie het wiskundig klikte",

zegt Ivan. "We waren allebei aan hetzelfde wiskundige probleem aan het werken, maar hij

focuste meer op geometrie en ik op de algebra en de snaartheorie.

Onze krachten bundelen heeft tot fantastische successen geleid."


Geen tijd voor goed rapport


De stelling van Liang-Zelich, een spinnenweb voor ons, baanbrekende wiskunde voor anderen. ©Ivan Zelich

Ivan sprak de grootste wiskundigen ter wereld toe op een conferentie in Washington DC. Hij had het er over zijn theorema dat een bijdrage zal leveren aan de ontwikkeling van de ruimtevaart. Zijn theorema gebruikt de snaartheorie, die het bestaan van wormgaten in de ruimte voorspelt, om een mogelijke wiskundige match te vinden tussen bepaalde planeten.


Hoewel Ivan bezig is met baanbrekende wiskunde, is hij nog altijd schoolplichtig. "School is echt een obstakel voor de vooruitgang van mijn werk", vertelt Ivan aan Daily Mail. "Ik heb geen tijd om hoge punten te behalen. Al mijn tijd gaat naar mijn onderzoek", zo verklaart Ivan zijn middelmatige schoolrapport.


Ivans ultieme droom is om ooit de 'theorie van alles' te vinden, iets waar ook Stephen Hawking zijn leven aan heeft gewijd. Daarnaast zou hij ook het brein volledig willen doorgronden, zodat de mens in de toekomst alle vragen over het universum zal kunnen beantwoorden.

18


De dierenschool

Er waren eens dieren die vonden dat ze meer aan onderwijs moesten doen.

Dus besloten ze een school op te richten.

Ze stelden een lesprogramma samen dat bestond uit hardlopen, klimmen, zwemmen en vliegen.

En om het voor de docenten makkelijk te maken kregen alle dieren hetzelfde lessenpakket.


De eend kon geweldig zwemmen, zelfs beter dan zijn leraar.

Maar in hardlopen was hij slecht. Om dat bij te spijkeren, kreeg hij hardlopen tijdens de zwem-uren en moest hij nablijven voor extra looplessen. Tenslotte waren zijn poten zo toegetakeld dat hij ook voor zwemmen niet verder kwam dan een 6.

Maar de schoolleiding vond dat acceptabel, dus niemand maakte er zich zorgen over, behalve de eend  zelf.

Het konijn begon met hardlopen als beste van de klas, maar kreeg een zenuwinzinking omdat hij bij het zwemmen nog zoveel te leren had.


De eekhoorn kon geweldig klimmen, totdat het verkeerd ging met vliegen, omdat haar leraar per sé wilde dat ze op de grond landde i.p.v op een andere tak. Ze kreeg gebroken nagels omdat ze zoveel oefende en had uiteindelijk een 6 voor klimmen en een 5 voor vliegen.


De adelaar was een probleem kind en werd streng aangepakt. Bij de klimlessen was hij steeds als eerste in de top van de boom, maar hij stond erop dat op zijn eigen manier te doen.


Aan het eind van het schooljaar was het hoogste gemiddelde cijfer voor de vliegende bergaap, die redelijk kon klimmen, kon hardlopen en ook nog een beetje kon zwemmen en vliegen.

Hij mocht namens de leerlingen de ouders toespreken.

De andere dieren zaten er bedrukt bij.

De meesten waren gezakt in twee van de vakken en in de andere twee waren hun prestaties achteruit gegaan.


                                                                                                                                                  Auteur onbekend.


19


Open Brief aan  Hilde Crevits, minister van onderwijs



Een hervorming van het (secundair) onderwijs staat op uw agenda .

U bent zich wellicht al een tijdlang aan het verdiepen in de materie en met mensen in het werkveld aan het praten.

Hoe drastisch zal de hervorming zijn ? is  wat ik me afvraag.


Het huidig onderwijssysteem dateert uit de tijd van de grote industrialisatie en is zowat een eeuw oud. Het is ontstaan om grote massa’s mensen voor te bereiden om in de fabriek te gaan werken: de geordende rijen, het belsignaal, de plaspauzes, de trede , enz  zijn daar symbolen van. Je vindt ze zowel in fabrieken als klaslokalen terug.

In 100 jaar tijd is onze maatschappij echter veel veranderd.Het werk in de fabrieken is veelal geautomatiseerd en toch zijn de geordende rijen, het belsignaal, de trede  enz nog steeds op scholen aanwezig. Als je 1000 mensen bij elkaar zet dan zijn het 1000 verschillende. Er zijn 1000 verschillende schoenen en kleren, maar er is maar 1 onderwijssysteem waarin kinderen moeten passen.  Wie dat niet doet of kan, wordt geremidieerd, geklassificeerd, krijgt een etiketje of medicatie want kost wat kost moet het kind in het systeem passen. Dit vanuit de overtuiging, dat wie aan het einde van de rit geslaagd is, dat die een job zal vinden die bij hem of haar past zodat men kan meedraaien in de maatschappij.Maar die overtuiging klopt niet (meer). Onze kinderen studeren nu misschien voor een job die nu nog niet bestaat maar pas binnen 5 à 10 jaar zal gecreëerd worden.


Hoe langer hoe meer kinderen vallen uit de boot;  niet omdat ze niet intelligent genoeg zijn maar omdat ze niet meer kunnen functioneren in een systeem dat zo rigide is, een systeem waarin ze niet gezien worden in wie ze echt ZIJN.  De kinderen van nu zijn anders: je kan het zien als je in hun ogen kijkt.De ogen zijn de spiegels van de ziel. En net daar willen kinderen gezien worden. Op school is daar geen tijd en plaats voor. Het lesprogramma moet er door gedraaid worden want de eindtermen en leerdoelstellingen moeten bereikt worden, dikwijls ten koste van het welbevinden van de kinderen. Er is in elke school een “zorgbeleid” waar er aandacht besteed wordt aan het welbevinden van het kind maar het “leren” en het “kennis opdoen” komt in scholen  , als puntje bij paaltje komt, nog altijd op de eerste plaats.Terwijl een kind niet kan leren als het niet goed in zijn vel zit: de deurtjes gaan dan toe, er is geen openheid naar de leerstof of naar de leerkracht toe.  Leerkrachten worden ook niet of weinig opgeleid om kinderen te ZIEN in wie ze zijn, om te werken aan het welbevinden, enz.  Er is heel veel didactische opleiding en kennisoverdracht. Welzijn zit in het vergeethoekje, terwijl dat op de eerste plaats zou moeten komen. We denken dat het tijdverlies is in de klas en niets oplevert maar het tegendeel is waar.



Kinderen wordt ook alle verantwoordelijkheid en initiatief ontnomen, want alles is vastgelegd in blokken van 50 minuten, mooi afgelijnd en gestructureerd. Van aan hun 3 jaar tot aan hun 18 jaar moeten ze vragen of ze naar het toilet mogen gaan, of ze een potlood mogen lenen,  of  die definitie in een kadertje moet , enz. Geen wonder dat ze op 18-jarige leeftijd niet meer weten wat ze zelf willen, wie ze zelf zijn diep van binnen en wat ze met hun leven willen doen. Want jarenlang werd hen alles voorgekauwd. Ze zijn zichzelf daardoor onderweg kwijtgespeeld.

 http://zakslayback.com/2015/09/11/how-schools-limit-our-lives-with-permission

Daarom is er, volgens mij, zoveel uitval op de universiteiten en hoppen studenten van de ene naar de andere richting jaar na jaar.


Ik pleit voor meer autonomie van de leerling op alle vlakken: Vooreerst dat hij zelf kan beslissen welke vakken hij interessant vindt en welke minder interessant en in welke vakken hij dus meest van zijn tijd zal investeren.Want geef toe; als je geen wiskundeknobbel hebt is het weinig waarschijnlijk dat je daar later in je leven iets mee zal gaan doen. Als je wel een talenknobbel hebt daarentegen, dan zal je waarschijnlijk daar later in je leven wel iets mee gaan doen. Het omgekeerde geldt ook. We moeten eindelijk eens stoppen met kinderen eindeloos dingen te willen aanleren waar ze niet goed in zijn en die hen ook niet interesseren. Weg met de eenheidsworst ! Waarom tijd en energie steken in iets waar je niet goed in bent.??!  Als je diezelfde tijd zou gebruiken om je te specialiseren in de dingen waar je wel goed in bent: man man, dan zou je wat zien gebeuren !

Daar krijg je zoveel energie van. Het andere kost je alleen veel energie en het levert weinig op.  Jef Staes legt dat heel goed uit in “Jef Staes over onderwijsinnovatie”    https://www.youtube.com/watch?v=4pg_di4DabA 


en in” het naakte schaap” : https://www.youtube.com/watch?v=QOy7lB-P3nk


In tijden van grote veranderingen hebben we altijd angst om oude gewoontes los te laten, ook al weten we dat ze niet meer werken. De angst voor het onbekende is altijd groter. En daarom blijven we maar voortploeteren met het oude.


5% van de bevolking is pionier, creëert nieuwe dingen, nieuwe ideeën

10% van de bevolking wacht af maar gaat  mee na een tijdje.

85% van de bevolking weet van niets, blijft ter plaatse trappelen en vraagt zich nadien af : “is er iets gebeurd?”.


Bij welke groep hoort u mevrouw Crevits? Bij de vernieuwers ? Ik hoop het.

Ik zie veel vasthoudendheid en angst  in de onderwijswereld: Er zijn hoe langer hoe meer regeltjes ,hoe langer hoe meer dingen worden aan banden gelegd, opgelegd , gecontroleerd, gestuurd van hogerhand. Zelfs de speel-tijd van 2,5 jarigen moet in doelstellingen en tabellen vastgelegd worden. Waar zijn we mee bezig ? Mensen worden gewurgd als ze geen ademruimte krijgen.


Ik vraag me soms af hoeveel kinderen er nog uit het systeem moeten vallen voor er ECHT iets gaat veranderen ?!  Dyslexie, dyscalculie, ADD, ADHD, ASS,  en alle andere etiketjes......ze nemen alleen maar toe in aantal.  Ik vraag u : is er echt iets mis met deze kinderen of is er iets mis met ons onderwijssysteem en tonen de kinderen dat massaal ! Kinderen zijn onze spiegels.


Een voorbeeld: wanneer men een kind leert lezen op een leeftijd dat het daar nog niet aan toe is creëert men blokkades in de hersenbalk (het corpus callosum),  de verbinding  tussen de linker en de rechter hersenhelft. Die blokkades zijn de oorzaak van dyslexie. Therapeuten die braingym geven kunnen u daar alles over vertellen. Er is nog veel te weinig bekend over HOE kinderen leren. Ook over het leren via de rechterhersenhelft, het holistische leren is veel te weinig geweten. Hier in het westen wordt er bijna uitsluitend geleerd via de linker hersenhelft : geordend, gestructureerd, logisch, academisch. Wij hebben nochtans 2 hersenhelften en leren via de rechterhersenhelft is veel effectiever omdat je dan de verbanden ziet en leert op een holistische manier, waardoor informatie zin krijgt en veel langer blijft hangen. 


     

In omgevingen waar een kind natuurlijk kan leren, dus op het moment dat het daar zelf aan toe is, komt dyslexie niet voor (zoals in Sudburyscholen).. 

Leren kan echt ook anders. Het hoeft niet op een academische manier. Ik stel voor dat u uw licht eens gaat opsteken in de Agora school in Roermond. Er is daarover een programma geweest in “Tegenlicht” : http://www.agoraroermond.nl

Of ook in de sudburyschool in Gent : www.sudbury.be


Ook dat u eens gaat praten met mensen die jarenlang in het werkveld gestaan hebben of nog staan en die niet liever willen dan een grondige hervorming: zoals

-Hilde Van Bulck van “the new teaching” . Zij heeft een geweldig goed boek geschreven “De eigenwijze kikker”

http://www.the-new-teaching.com


- Leonie Van Wissen : http://www.kindertalent.be


Zelf ben ik 3 jaar geleden thuisonderwijs beginnen geven aan onze jongste zoon, nadat we 6 jaar met onze oudste zoon het secundair onderwijs doorworsteld hebben waar hij niet in paste.

(4 verschillende richtingen in 5 jaar tijd)

Ik wou dat traject niet nog eens 6 jaar doorlopen met onze jongste zoon. 

Het is afzien, zowel voor ouder als kind, als je ziet dat je kind doodongelukkig is op school en als je hem ziet afglijden en alle levenslust verliezen omdat hij er niet kan zijn wie hij vanbinnen is.

Je hart breekt als moeder en dan ga je ALLES doen om je kind weer gelukkig te zien. 

Maar het is zwaar pionieren want ook in thuisonderwijs worden we steeds meer aan banden gelegd en krijgen we , door alle wetgeving, steeds minder de kans om het soort onderwijs te bieden waar het kind nood aan heeft. Er is weer die eenheidsworst (sorry voor het woord) want ze moeten op het einde van de rit toch weer allemaal hetzelfde kennen en kunnen. Ze moeten door dezelfde mal om, ook weeral, te passen in de maatschappij.

Wel, er zijn kinderen die er niet in passen, ze zijn uniek , ze zijn prachtig op hun manier, en we kunnen van hen zeer veel leren. Kunnen we onze oogkleppen af doen om dat te willen zien?


En dan hebben we het nog niet eens over de financiële gevolgen van thuisonderwijs. Ook op dat vlak wordt het ontmoedigd. Als je thuisonderwijs geeft kan één ouder niet meer buitenhuis gaan werken, want je moet er zijn voor je kind. Dat heeft als gevolg dat je moet leven van 1 inkomen.  Je krijgt ook geen studiebeurs meer, terwijl je wel voor alle didactische materialen zelf moet instaan. De slogan: “Onderwijs is gratis” gaat niet op voor thuisonderwijzers.

Ik dacht dat een schoolgaand kind aan de Belgische staat tussen de 9000 en 15.000 euro per jaar kost, ngl de leeftijd van het kind. Dat geld wordt niet besteed als het kind thuisonderwijs krijgt.

Een mooie besparing voor de staat zou ik zeggen ! 

Ik wil maar zeggen: er is geen enkele ondersteuning: noch op financieel, noch op moreel, noch op structureel vlak.

Maar er is wel controle !  Hoe langer hoe meer. Thuisonderwijs wordt stiefmoederlijk behandeld als het op ondersteuning aankomt maar de eisen die er aan gesteld worden zijn dezelfde als in het gesubsidieerd onderwijs: 2 maten en 2 gewichten dus.

Volgens mij loopt het daar scheef.


De laatste decennia heeft iedereen de kans om te studeren en lang naar school te gaan en die kans wordt door veel mensen gegrepen. Maar als we kijken naar de maatschappij, hoe het er nu voorstaat, dan heb ik de indruk dat al dat studeren niet zoveel opgebracht heeft: de economische crisis, de crisis in de kerk, de crisis bij de banken , de milieucrisis, enz…. Is het zo’n wereld die we willen ? : vol strijd, vol harde concurrentie, vol schandalen, vol stress, vol corruptie Ik heb niet de indruk dat meer kennis leidt tot een betere maatschappij en gelukkiger mensen. 10 % van de werkende mensen heeft ,volgens de laatste cijfers , een burn-out en  40 % in de risicozone van een burn-out.. Niet echt hoopvolle cijfers dunkt mij. En veelal gaat dat over hoogopgeleide mensen De vraag is dan of ze wel de juiste kennis opgedaan hebben om van hun leven een succes te maken op alle vlakken . Iets om over na te denken ?


Ik ben er zeker van dat onze kinderen van een andere, mooiere wereld dromen, en daarom passen ze niet in deze.

Ik kan hen geen ongelijk geven......




Ik hoop dat de hervorming van het onderwijs een GRONDIGE , FUNDAMENTELE   hervorming zal zijn.

Geen doekje tegen het bloeden.

Durft u, mevrouw Crevits ?



                                                                                                                   Lieve Melis, mama en thuisonderwijzer te Kortrijk.


Een reactie op bovenstaande brief


Ik heb  het idee dat het verspilde moeite is.

Mevrouw Crevits zou niet gehoor kunnen geven aan hetgeen dat hier verteld word.

​Z​e heeft uiteindelijk nog altijd een beperkte macht.

Nu licht ik dat toe met een voorbeeld:

Obama wou iets veranderen aan wetten, en omdat zijn tegenpartij er een stokje voor stak kon het niet door gaan.

Ook Crevtis word gecontroleerd.

En deze controle kan er voor zorgen dat ze haar taak niet naar haar eigen inzicht kàn uitvoeren.

Ze moet namelijk altijd denken aan de anderen.


Ik kan wel zeggen dat ik hoop dat er iemand zal zijn met de juiste macht en de kracht  om die te gebruiken.

Macht krijg je met het beroep.

Respect en acceptatie moet je als mens verdienen.

Dat is hier zo, op deze aardbol.

Jammer, omdat er nu dus bijna alleen maar corrupte leiders zijn.

leiders die waarschijnlijk veel beter respect en acceptatie konden verdienen.


Daarbij dient Mevrouw Crevits te beslissen wat de grootste menigte wil, want dat dient uitgevoerd te worden.

De kleinere menigten verdwijnen in de eeuwige stoofpot, en komen pas weer boven wanneer het bijna of helemaal uit de hand loopt.


De vraag is natuurlijk niet onbestaande :

Als een minister van onderwijs niks te vertellen heeft over het onderwijs...

is er dan eigenlijk nog zoiets als een minister van onderwijs nodig ?


Het Aramese Jezus-gebed


Bron van Zijn, die ik ontmoet in wat mij ontroert,

Ik geef u een naam

opdat ik u een plaats kan geven in mijn leven.

Bundel uw licht in mij - maak het nuttig.

Vestig uw rijk van eenheid nu,

uw enige verlangen handelt dan samen met het onze.

 

Geef ons wat we elke dag nodig hebben

aan brood en aan inzicht.

Maak de koorden van fouten los

die ons vastbinden aan het verleden,

opdat wij ook anderen hun misstappen kunnen vergeven

 

Laat oppervlakkige dingen ons niet misleiden.

Uit u wordt geboren:

de alwerkzame wil,

de levende kracht om te handelen,

en het lied dat alles verfraait en zich van eeuw tot eeuw vernieuwt.




Aramees was de taal die Jezus sprak.

Je mag op goede gronden veronderstellen dat de Aramese versie van het Jezus-gebed

dicht bij het oorspronkelijk door Jezus uitgesproken gebed staat.

God, als bron van alle zijn, is hier dus niet in de hemel,

zoals in het kerkelijke ‘Onze Vader’ maar in het hart van de mens.

Als we in ons hart geraakt worden door wat ons in het hier en nu omringt,

zowel de natuur, de kosmos als de medemens,

dan is dat een intieme ontmoeting met het alomtegenwoordige goddelijke.

Dit Jezus-gebed benadrukt vooral de oorspronkelijke eenheid tussen God en de mens,

en het wil die eenheid bevestigen,

of herstellen waar die verstoord is geraakt

1/ Passend onderwijs: een holle frase ? of met leven te vullen ?( Parker Palmer)

2/ Onderwijs in Frankrijk  / (Rikie van Blijswijk)

3/ Visie op onderwijs van de toekomst - de eigenwijze kikker (H.Van Bulck)

4/ De scholen kunnen er niet meer omheen ( Mireille van Rijn )

5/ Een schoolgaand meisje van 17 aan het woord ( Lichtstraal)

6/ Tot be or not to be - Project bewuste leerkracht ( Yves B-One)

7/ Ater Tumti - de hemel naar de aarde brengen (Matias de Stefano )

8/ Wat is er nodig om ons land het voortouw te laten nemen ?

9/ Dwangmatig leren of leren als consequentie van een keuze

10/ Denk na over het onderwijs: zelfgestuurd leren hoort bij het digitale tijdperk

                                                       ( Amy Harrington )               

11/ Een fragment uit : 'een ongewoon gesprek met God'

( Neale Donald Walsh)

12/ Conflicten tussen leerkrachten dienen de groei v.d.school

( Hilde Van Bulck)

13/ Drie redenen waarom ons onderwijs je geluksgevoel ondermijnt

14/ De Pijnappelklier : een uitzonderlijke modem - Ralph Smart -

         Nederl.OT


15/ Lilian Ferru in gesprek over spiritueel onderwijs, het IBBO

16/  Email vanop asteroïde B 612  van de kleine prins

17/  Ivan Zelich uit Brisbane  17 jarige Australiër met een IQ van 180 

18/  School voor dieren ...een dierenparabel

19/  Open Brief aan  Hilde Crevits, minister van onderwijs ( Lieve Melis )



1.

ONDERWIJS


In het jaar des Heeren 2015




Passend onderwijs

Een holle frase ?

of

Met Leven te vullen ?


Als de onderwijscultuur de innerlijke waarheid verwerpt en alleen maar het uiterlijke omarmt, verliezen zowel de leerlingen als de leerkrachten hun toewijding.

–Parker Palmer, (Auteur en opleider, VS)


Ik geloof in het gedachtegoed van Passend Onderwijs en maakte in de afgelopen tijd veelvuldig kennis met hartverwarmende en bemoedigende initiatieven binnen het onderwijs die volgens mij tegemoetkomen aan de doelstellingen van het Passend Onderwijs.


Een dragend element van Passend Onderwijs zou kunnen zijn om scores en puntengemiddelden af te schaffen en te vervangen.

Juist, en waarmee kunnen deze klassieke motivatie gereedschappen dan vervangen worden?

‘Welke stok heb ik dan nog achter de deur’?

Dienden deze gereedschappen toch ook voor disciplinaire maatregelen zoals belonen en bestraffen.

Wat blijft er als belonen en bestraffen afgeschaft worden?

Welke instrumenten heb ik dan als leerkracht nog over om leerlingen te stimuleren en te motiveren?

Als ik deze vragen opper of deze stelling uitspreek ontvang ik veelal sprakeloosheid en hulpeloosheid. Enkele voorstellen hoe de klassieke instrumenten vervangen kunnen worden wil ik graag delen ...


Kan ik leerlingen als gelijkwaardige deelnemers zien aan het leerproces?

Kan ik zelf voldoende ruimte creëren om met de leerling samen het eigen leerproces op te bouwen? Iedereen heeft zijn eigen manier van leren.

Er is altijd wel iets interessant, iets wat vragen oproept en uitdaagt tot het vinden van antwoorden.

Je bewust worden van hoe je leert en wat je graag wilt leren, is misschien wel het belangrijkste van het hele leerproces.

Beseffen hoe je zelf leert is voor mij van vitaal belang in een klas.

De volgende vragen kunnen ondersteunend zijn:


Zijn je leerlingen zicht bewust van hun interesses, talenten en manier van leren?

Zijn ze nieuwsgierig?

Wat wekt hun verbazing?

Weten ze waarin ze geïnteresseerd zijn?

Zijn ze zich bewust van hun talenten en gaven?

Weten ze op welke manier ze het beste leren?


Zijn je leerlingen actief betrokken bij het leren?

Hoeveel tijd besteden leerlingen aan ontdekken, verkennen en experimenteren? En hoe lang luisteren ze naar je, lezen ze lesmateriaal en maken ze opdrachten? Zijn ze nieuwsgierig, enthousiast, opgewonden en betrokken bij het leren, of lijkt het alsof ze hun schooltijd ‘uitzitten’?


Betrek jij je leerlingen bij de leerdoelstellingen?

Voor mij bepalen leerkrachten én leerlingen samen de leerdoelstellingen.

Deze doelstellingen zijn gebaseerd op wat de leerling wil leren en wat de leerkracht waardevol vindt voor de leerling.

Doelstellingen worden in gemeenschappelijk overleg bepaald, waarbij leerling en leerkracht met elkaar in gesprek blijven, beoordelen en herzien.

Leerlingen kunnen elkaar ook helpen bij het vaststellen van doelstellingen en bij het bepalen van succesvolle strategieën.


Zijn je leerlingen betrokken bij het nabespreken van hun studieresultaten?

Voor leerlingen is het van vitaal belang dat ze zelf hun prestaties leren beoordelen: nauwkeurig leren bekijken of ze hun doelstellingen hebben gehaald én of hun behoeften zijn vervuld.


Dragen je nabesprekingen bij aan de leerprestaties van je leerlingen?

Uit onderzoek is gebleken dat als leerkrachten statische taal als goed/fout, juist/onjuist, acceptabel/onacceptabel gebruiken bij het beoordelen van de schoolprestaties, leerlingen eerder voor de goedkeuring van hun leerkracht werken, dan voor hun eigen prestaties.

Deze manier van beoordelen ondermijnt ook nog eens de veiligheid in de klas; leerlingen durven minder te experimenten of nieuwe dingen te proberen.

Het leerproces van de leerling lijdt onder beide.


Hoe gedragen leerlingen zich als ze fouten maken en / of falen?

Als een leerling wordt veroordeeld of belachelijk gemaakt als hij fouten maakt of faalt, dan voelt hij zich daarna wellicht niet veilig genoeg om iets nieuws te proberen. Als fouten op de traditionele manier worden beoordeeld, kan dit het leerproces volledig blokkeren.

Ik ben ervan overtuigd dat deze vragen omgezet kunnen worden naar een succesvol lesrooster voor de leerling en voor de leerkracht en dat scores en puntengemiddelden naar de achtergrond verdwijnen, omdat nieuwsgierigheid, betrokkenheid en plezier aan het leren de overhand zullen krijgen. En Passend Onderwijs wordt met leven gevuld.

De wijze waarop Passend Onderwijs een levendige vorm kan krijgen ligt voor alle betrokkenen enkel in de bereidheid om een nieuwe taal te leren: Geweldloze Communicatie. Ben jij ertoe bereid?

Met een welgemeende en hartelijke groet

Harald Borjans

Mens en Communicatie












                                                              2.


Onderwijs in Frankrijk: leerlingen worden ontmoedigd en zelden geprezen

Onlangs pleitte in Frankrijk de Minister van Onderwijs,

Najat Vallaud-Belkacem, ervoor om minder nadruk op cijfers te leggen in Franse scholen. Ze wil een vriendelijker manier van evalueren, die ‘kinderen aanmoedigt om vooruit te gaan’. Dit artikel biedt een blik in het Franse onderwijs om dat pleidooi te verstaan naar aanleiding van een reportage in de Volkskrant over de schoolstrijd in Frankrijk.


 

Het Franse onderwijs presteert helemaal niet zo goed. Voor wat het waard is in PISA taal: ze staan op de 25e plaats. Wat echt opvalt is dat leerlingen angstiger zijn dan in de meeste andere landen en dat vooral zwakkere leerlingen relatief slecht presteren. ‘Het systeem lijkt hen naar beneden te trekken. Door lage cijfers en een strenge aanpak gaan ze niet harder werken, maar haken ze juist af’.  75% van de Franse kinderen is bang voor slechte cijfers. Slechts 38% van de leerlingen die op school zijn aangewezen, voelen zich er echt thuis. Le Monde schreef dat ‘Frankrijk kampioen sociale ongelijkheid is. Nergens is het verband tussen sociale afkomst en schoolsucces zo sterk’.

De kern van het probleem ligt in het elitaire karakter van het Franse onderwijs, dat zich kenmerkt door een hiërarchische manier van denken. Het is gericht op het selecteren van de slimste leerlingen en legt de nadruk op competitie en intellectuele excellentie met alle gevolgen voor de minder begaafde kinderen.

Een dictee geven is in Franse scholen aan de orde van de dag. In hun VO kunnen leerlingen maximaal een 20 halen. Een grammaticale fout kost 4 punten. Een zwakkere leerling scoort al gauw een nul. Er zijn docenten die punten blijven aftrekken en een leerling vaker met een – 40 confronteren.

Minister van Onderwijs Najat Vallaud-Belkacem vindt dat er iets moet gebeuren en wil een manier van evalueren die kinderen aanmoedigt om vooruit te gaan. Ze gaat op bezoek bij een school zonder cijfers. De beoordeling van het werk, b.v. een opstel, wordt opgesplitst in meerdere competenties, zodat leerlingen ook te horen krijgen wat ze wel goed doen. De Minister  van Onderwijs en de bezochte school staan niet alleen. Een adviesorgaan van de regering adviseert om het traditionele cijfersysteem te vervangen door een nieuwe schaal met vier tot zes niveaus.

Geen slecht idee zou je zeggen, maar daar denkt een aantal Fransen toch anders over, blijkt uit de Volkskrant, die hierover bericht.

‘Er zijn dan geen slechte leerlingen meer’, aldus  filosoof Luc Ferry, ‘maar ook geen goede leerlingen meer’. Dat is maar beter zo, want die goede stigmatiseren immers de rest, omdat ze zo brutaal zijn om het beter te doen dan de anderen’. De voorman van de lerarenbond heeft ook kritiek op het voorstel. ‘Leerlingen worden niet ontmoedigd door slechte cijfers, maar door hun eigen mislukking’, aldus Jean-Rémi Girard.

Er zijn lichtpunten voor Franse leerlingen. In het basisonderwijs wordt al op een flink aantal scholen geëxperimenteerd met vriendelijkere beoordelingen, maar het pedagogische klimaat laat nog te wensen over, blijkt uit onderzoek van Florin, hoogleraar psychologie aan de Universiteit van Nantes. Ook filosoof Ferry erkent dat het dictee vaker wordt afgenomen om te selecteren dan om leerlingen de kans te geven beter te spellen. De econoom Claudia Senik zegt dat leerlingen die altijd een nul krijgen, een pessimistische kijk op de wereld ontwikkelen.

Ook ouders mengen zich in het debat. ‘Leerlingen worden niet aangemoedigd, ze krijgen geen zelfvertrouwen en hebben geen zin om iets te ondernemen’ is de zorg van een ouder. In een elitair schoolsysteem worden zwakke leerlingen ontmoedigd en zelfs vernederd, maar blijkbaar worden in Franse scholen goede leerlingen zelden geprezen, blijkt uit een reactie van Laure Reynaud, moeder van een dochter van 13. Hoewel de klassenleraar veel positieve opmerkingen over haar kind geeft in een mondeling gesprek,  bevat haar rapport uit commentaren als ‘kan beter’, ‘werkt niet hard genoeg’ en ‘praat teveel’.

Het is mijn diepste overtuiging dat leerlingen gebouwd zijn en intrinsiek gemotiveerd voor hun eigen ontwikkeling en dat zelfvertrouwen en eigenaarschap maken dat ze zichzelf, de ander en de wereld positief waarderen. De zeven principes van goed onderwijs zijn mij dan ook uit het hart gegrepen. Des te pijnlijker te lezen dat veel leerlingen dichtbij niet gezien worden, ontmoedigd en zelfs vernederd worden. Het gaat niet om cijfers, het gaat niet om de beste of de zwakste. Het gaat erom elk kind te waarderen om wie hij is en vanuit dat respect te doen wat nodig is in de school. Daarmee en pas dan wordt hem de kans gegeven hun eigen toekomst vorm te geven.

Rikie van Blijswijk, lid kernteam het kind, medeoprichter van de Leerschool en auteur.

Bron: Reportage Schoolstrijd in Frankrijk. Wordt het feest op Franse scholen? De Volkskrant, 17 december 2014.

 


3.                

VISIE OP ONDERWIJS VAN DE TOEKOMST



De Eigenwijze Kikker

Hoofdstuk 1


Beste beleidsmaker, De ambitie die ik met dit boek heb, is groot en omvangrijk. Ik wil voor elk kind een schoolomgeving creëren waarin het blij en vrij kan leren en groeien, waarin het zich veilig en geliefd kan voelen, waarin het kan evolueren tot een evenwichtige en gelukkige volwassene.

Ik wil leerplannen zien waarin liefde de eerste en de laatste spelregel is en waar het leven doorheen bruist. Ik wil dat leraren opgeleid worden om het leven vóór te leven. Ik wil dat ze kinderen en jongeren mogen begeleiden voorbij het eenzijdig cognitieve waarin ze de ruimte krijgen om hun stralende zelf te exploreren.

Ik wil scholen zien waarin een nieuwe wereld wordt gecreëerd vanuit een verbinding met de kern van elk kind, van kosmos en aarde, van lichaam en geest, van intuïtie en gevoel, van exploratie en creativiteit, van universeel bewustzijn, van de natuur, van het zichtbare en het onzichtbare, van pure overvloed en harmonie.

Ik droom van scholen waar energie, spiritualiteit en aanverwante begrippen waardevolle woorden zijn.

Ik wil scholen zien die voorbereiden op een vredevolle maatschappij met een plaats voor iedereen, waarin men opgewekt kan werken en leven, waarin culturen elkaar in diversiteit kunnen ontmoeten en verrijken. Ik wil een onderwijslandschap zien waarbij onderwijsvernieuwers vanuit de hele wereld elkaar ontmoeten, inspireren en samenwerken om het beste te bieden aan dat wat we het meeste koesteren: onze kinderen.

Het is absoluut niet voldoende om het onderwijs hier en daar een beetje te hervormen. Een totaal vernieuwd concept dient zich aan.

Ik wil voorbij gaan aan vorm en structuur. Ik wil beleidsmakers aanmoedigen om scholen te visualiseren en te creëren die gebaseerd zijn op de universele liefde die leerlingen al heel jong de kans geven om te putten uit kennis- en ervaringsgebieden die nu nog niet aan bod komen. Ik pleit voor vakken die ik in mijn boek aanreik, maar die nu nog niet op het programma staan.

Ze mogen echte levenslessen worden.

Kennis en intuïtie moeten worden geïntegreerd.

Het gevoel mag in ere worden hersteld.

Levensthema’s mogen in alle lessen de rode draad zijn die wordt geleid door liefde voor de mens, de medemens en voor het leven.

Je mag me een naïeveling, een dromer of veeleisend noemen, maar het is een feit dat alle realisaties, kleine én grote, met een droom of een visie zijn begonnen.

Het onderwijs kreunt onder talrijke problemen die vooral uitbreiden in plaats van inkrimpen. Leerlingen steken hun schoolmoeheid niet onder stoelen of banken, kunnen hun faalangst niet loslaten, behalen moeizaam bevredigende resultaten, veroorzaken conficten metleeftijdsgenoten en leerkrachten, vinden spijbelen een aantrekkelijk alternatief en zijn niet geboeid door de lessen.


Leerkrachten worden BEDANKT

JIJ, LEERKRACHT bedankt jij, leerkracht, in de leer op zoek naar kracht

als jij verandert, dan verandert de leerling

als je groeit, dan groeit de leerling

als je lacht, dan lacht de leerling

als jij huilt, dan huilt de klas

als je slaapt, dan slaapt de klas

als je ontwaakt, dan ontwaakt de klas

als jij speelt, dan speelt de school

als je deelt, dan deelt de school

als je je verveelt, dan verveelt de school zich

als jij koestert, dan koestert de wereld

als je droomt, dan droomt de wereld

als je leeft, dan leeft de wereld

Patrik Somers

Leerkracht en auteur van Het boek der Waarden


Leerkrachten worden moedeloos en raken gedemotiveerd, worden ziek of stappen uit het onderwijs vanuit de overtuiging dat er toch niets aan te doen is.

Het lerarentekort voor de komende jaren is nijpend. Een toenemend aantal leerlingen stapt de klas binnen met dyslexie, dyscalculie, autismespectrumstoornissen, verschillende graden van ADHD, hypersensitiviteit en kleine tot zeer ernstige emotionele problemen waarop de individuele leerkracht noch het onderwijs een kant-en-klaar antwoord heeft of denkt te hebben.

De leerlingen in onze klassen met het opgekleefde etiket stoornis, nodigen ons uit om ons onderwijssysteem te herbekijken.

Ze zijn richtingaanwijzers die ons op creatieve wijze vertellen hoe het onderwijs van de toekomst vorm kan krijgen.

Het stijgend aantal leerlingen met een anderstalige achtergrond en cultuur heeft een onmiskenbare impact op ons onderwijs en spoort ons aan om vragen te stellen. Bovendien worden scholen geconfronteerd met meldingen van niet-aanvaardbaar gedrag bij leerkrachten en bij leerlingen. Dit komt het algemeen beeld van het onderwijs niet ten goede.

De zenuwen gieren door de leerlingen heen. Zoals we de problemen nu aanpakken, doen we slechts aan symptoombestrijding. We komen nog niet in de buurt van de kern. Met deze opsomming wil ik echter niet voorbijgaan aan iedereen die zich wél goed voelt in de school en die zich dagelijks inzet en bekommert om de kwaliteit hoog te houden. Ik was er zelf zo eentje en heb er nog vele anderen gezien. Overal in de maatschappij zie je hoe systemen wankelen: het monetaire systeem, de economie, de katholieke kerk, zelfs landen.

Het is de voorbereiding op een hernieuwd inzicht en een groter waarachtig evenwicht voor de toekomst.

Ook het schoolsysteem davert op haar fundamenten en het onderwijs kan aansprakelijk gesteld worden voor de fouten uit het verleden. Het heeft geen zin om te wachten tot het zover is, maar het ligt voor de hand om het onderwijs op te tillen naar een hoger bewustzijnsniveau in het voordeel van al de betrokken partijen: de leerlingen en de leerkrachten in eerste instantie, maar ook de ouders, de directie, de administratieve medewerkers en iedereen die betrokken is bij het welzijn van de leerlingen.

Als het bewustzijn kan getransformeerd worden en onderwijzen vanuit het hart de normaalste zaak van de wereld wordt, vaart onze maatschappij er op langere termijn wel bij. De huidige leerlingenpopulatie vertoont niet meer dezelfde kenmerken als dertig jaar geleden. We staan voor een totaal andere groep leerlingen, met een levensbewustzijn waarmee de manier van onderwijzen en de inhoud van de vakken zoals ze nu bestaan niet meer overeenkomt. Ze hebben een voorsprong genomen en ons huidig onderwijssysteem huppelt er hulpeloos en verouderd achteraan. Als leerkracht kun je niet meer boven hen staan, maar groei je samen met hen in een gezamenlijk leerproces.

Leerlingen zijn erg leergierig en verlangen dat aan hun leerbehoefte wordt voldaan. Ze maken onderscheid tussen de waarachtige leerkracht die het leven begrijpt en leeft en de leerkracht die kennis doorgeeft vanuit boeken.

Hun bewust-zijn en onderscheidingsvermogen is hoger dan wat we gewoon waren en van die aard dat ze geen lessen meer kunnen krijgen die niet overeenkomen met hun leerbehoeften.

Hun sensitiviteit is zover gevorderd dat ze alles wat geen levensevenwicht is onmiddellijk detecteren. Het is voldoende dat ze vaststellen dat een leerkracht niet leeft wat hij zelf zegt om hun interesse in de aangeboden stof te verliezen. Lessen die niet inspelen op hun huidige leerbehoeften doen hen de muren oplopen. Met De eigenwijze kikker wil ik leerkrachten, directies en ouders ondersteunen en inspireren om mee te werken aan die droom. Wees gerust, ik ben lang niet de enige met dit verlangen.

Mijn ervaring put ik uit het werkveld zelf dat ik vijfentwintig jaar lang op verschillende niveaus heb mogen verkennen. Als leerkracht in het BSO, coach voor beginnende leerkrachten, verantwoordelijke voor de mondiale vorming en andere initiatieven, als intern begeleider voor het BSO en later als directeur van een BSOschool, een onderwijsloopbaan verspreid over drie verschillende scholen, heb ik het onderwijsgebeuren vanuit verschillende invalshoeken beleefd en doorleefd. Als directeur bij een opleidingscentrum voor volwassenen, heb ik lesgeven vanuit nog een andere invalshoek kunnen bekijken.

De noden die ik heb waargenomen en de oplossingen die ik ervoor heb gezocht, deden me langzaam maar zeker uitgroeien tot een voorvechter voor een kwaliteitsvol en hartelijk onderwijs. Ik leg niet enkel de focus op de leerlingen, maar ben ook bekommerd om het welzijn van de leerkrachten en de leidinggevenden. De school begint bij hen.


Ze verdienen het om zich doeltrefende werktuigen eigen te maken om het jonge leergierige volkje te kunnen begeleiden. Gelukkig heb ik als directeur kunnen vaststellen hoe personeelsleden er naar snakken om op dit vlak gesteund te worden en hulpmiddelen aangereikt te krijgen.

Wat je kunt bereiken bij de leerlingen, kun je ook bij het personeel, zo bleek. Als directeur heb je de mogelijkheid om je medewerkers te inspireren en te ondersteunen in de complexe opdracht waarvoor ze vandaag staan en je hele school in beweging te brengen. Overal zijn mensen op zoek naar zinvolle en voldoening gevende alternatieven die het welzijn van zowel leerlingen als leerkrachten en ten slotte van heel het systeem bevorderen.

Net zoals de leerlingen was ik een leergierige leerkracht. Ik heb mijn mosterd voor een groot deel buiten het onderwijs gezocht. Naast mijn opdracht startte ik een praktijk op waarin energetisch werk mijn methode was om het centraal thema bewustwording op alle niveaus te ondersteunen. Vanuit een energetisch bewustzijn begeleidde ik jong en oud op weg naar een evenwichtiger en harmonieuzer leven. De school en mijn praktijk vulden elkaar aan.


Ik ontdekte dat ik een heel andere les kon neerzetten, niet door me slechts met de problemen van de leerlingen bezig te houden, maar door mijn bewust aanwezig zijn als leerkracht te verhogen en te bestendigen.

Ik stond op een andere manier voor de klas, en hield veel energie en enthousiasme over op het einde van de dag. Ik kon de leerlingen meenemen in hun groei naar een grotere mate van aanwezig zijn waardoor hun leerproces gestimuleerd werd en meer succeservaringen werden behaald.


Het zijn de leerlingen die mijn absolute leermeesters zijn geweest en die me de weg naar een andere aanpak op basis van gelijkwaardigheid en bewust-zijn hebben getoond, geïnspireerd door de universele levenswetten. Het waren leerlingen uit het BSO die dit bij me verwezenlijkt hebben.

Ik zal hen altijd erkentelijk blijven en hen in mijn hart dragen voor de rijkdom die ze me in mezelf en in hen hebben doen ontdekken.

Met het opstarten van mijn organisatie Samtati, Huis Van Bewust-zijn in 2011 besteed ik nu voltijds aandacht aan het verspreiden van mijn visie en missie via het onderwijsproject The New Teaching: via lezingen en trainingen voor de volwassenen die met jongeren werken, via individuele coaching en onderwijs- en klasopstellingen. Meer bewust-zijn brengen in alle geledingen van de maatschappij is waar ik naartoe wil. Hoe kunnen we dat beter realiseren dan vanuit de vorming van jonge mensen boordevol capaciteiten en talenten?


Gelukkige afgestudeerden creëren een gelukkige maatschappij. Ze hebben wel leraren en beleidsmakers nodig die er de ruimte en de mogelijkheden voor scheppen. Toen ik een aantal jaren geleden te gast was op het kabinet van het ministerie van Onderwijs zei de kabinetsmedewerker: ‘Wat je vertelt is prachtig, maar je moet eerst een boek schrijven over je zienswijze. Anders luisteren ze niet. Dan kom je terug en geef je het aan de minister.’

Nu is het zover. Beste beleidsmaker, dit boek De eigenwijze kikker bied ik je als geschenk aan. Ik nodig je uit om de uitdaging aan te gaan, je comfortzone te verlaten en de doeltrefendheid van dit boek te onderzoeken voor het uitstippelen van een liefdevol onderwijs, in eerbied voor het systeem zoals het tot nu toe is geweest, geworteld in dit moment en met de blik gericht op de toekomst. Als je kinderen of kleinkinderen hebt, dan weet je hoe belangrijk een zorgeloze en vreugdevolle schoolloopbaan is.

De kinderen van de nieuwe tijd staan klaar en wachten vol ongeduld op onderwijs dat georganiseerd wordt vanuit het hart.

Met hartelijke en levenslustige groet

Hilde Van Bulck                     

Be-ziel-ster van The New Teaching